Met The Blue Notebooks en Songs From Before heeft Max Richter twee van de mooiste neoklassieke albums de jaren ’00 gemaakt – en om dat feit kracht bij te zetten bracht hij vorig jaar 24 Postcards in Full Colour, met 24 neoklassieke miniatuurtjes die zo als ringtone zouden kunnen fungeren (en ook daadwerkelijk doen, want ik heb een track al een half jaar op mijn werkmobieltje staan). Wat vaak vergeten wordt is dat ergens begin jaren ’00 de goede man debuteerde met Memoryhouse. Inmiddels allang uit print want uitgebracht op een klein label. En dat is jammer want ook Memoryhouse is werkelijk wonderschoon. Gelukkig dat zijn huidige label Fat Cat dat ook jammer vond, en daarom is er nu deze zeer welkome heruitgave. Muzikaal is het wel verschillend van zijn latere werk: tegenwoordig is het vaak klein, ingehouden, alleen een piano en cello, soms aangevuld met een tikkende typemachine of een voorgedragen gedicht ergens op de achtergrond; op Memoryhouse schuwt Richter het grote gebaar nog niet. Hier hoor je behalve de eenzame piano ook hele orkesten, sopranen en grootse dramatiek. Geen probleem dat het af en toe dan wat veel richting Arvo Pärt gaat; de plots opduikende moderniteiten als een ritmebox halen het geluid direct het heden weer in. Conclusie: iedereen die ook maar een greintje affiniteit voelt met hedendaags klassiek, gaat direct Memoryhouse aanschaffen.
mij=130701 / Fat Cat / Bertus