Waldorf, ik was ze al helemaal vergeten. Da’s ook niet zo raar misschien, want hun naar hen zelf vernoemde debuutplaat dateert al van dik vier jaar terug en frontman Wolfgang Vanwymeersch sleet zijn dagen als gitarist bij The Van Jets. Dat ik ze vergeten was zullen deze gemoedelijke Belgen me vast wel vergeven. Helemaal als ik ze hier even een dikke veer in hun achterste stop omdat hun nieuwe cd Twelve Seconds To None een kloeke stonerrockplaat is. Het is een van de beste stoners die ik dit jaar langs heb horen komen. Het recept van Twelve Seconds To None is niet erg veranderd ten opzichte van het debuut. Op de scheidslijn van Queens of the Stone Age en Masters Of Reality draaien ze met deze cd wel mooi brutaal hun achterste tussen die twee grootheden in met een net iets minder poppy plaat dan het debuut. Maak plaats voor Waldorf zodat het Grote Publiek ze nu in tegenstelling tot wat er gebeurde na de alom lovende woorden over rubriek wel kan omhelzen! Zelden een zanger gehoord die zo aan Chris Goss doet denken als Wolfgang Vanwymeersch. Het is bijna zonde dat zijn stem af en toe wat ver naar achteren in de mix lijkt te staan. Dat had van mij niet gehoeven. Wat zo fijn is aan de stoner van Waldorf is dat je eraan hoort dat het Zuiderburen zijn en ze niet uit Desert Valley en omstreken blind lijken te adoreren. Het geeft ze meer vrijheid om te variëren. Hierdoor kunnen ze pompende stampers als “Who Made This Winter Last” en “Information” afwisselen met het Kyuss-achtige “Selling Goods” en vervolgens zegevieren met het zwoel, maar memorabel afsluitende “Boogaloo”.
mij=Shallow Is Mellow / PIAS