Na een jarenlang en bijzonder streng ballingschap gedurende vrijwel de gehele jaren negentig is de synthesizer anno nu allang geen instrumenta non grata meer. Sterker nog, één van de sleutels tot gespitste oren en volle zalen in de jaren ’00 blijkt te liggen in de synthesizers en new wave van de jaren ’80. Bands als Delays, Yeah Yeah Yeah’s, Hot Chip, The Killers, Metric en MGMT bedienen zich allen in meer of mindere mate van de synthesizer en oogsten daarmee breed waardering. Die herontdekking van de synthesizer, van de synthpop en de new wave betekent dat je je inmiddels niet meer aan het instrument hoeft te wagen zonder een aardige invalshoek. De lijst van falenden in de ‘tweede synthgolf’ is minstens zo lang als die van de successen. Want hoe salonfähig het allemaal ook mag zijn met onze betoetste electro-vriend, kromme tenen liggen al snel op de loer. Wave Machines is een van de nieuwste soldaten aan het synthpop-front. Er wordt op Wave If You’re Really There dapper gevochten, en ze weten een aantal keer mooi raak te schieten, maar uiteindelijk wordt het potlood toch richting het vakje �ongeschikt’ getrokken. Meest opvallend is dat Wave Machines zònder synthesizers nog het best te pruimen is. Op Punk Spirit hoor ik Eels met hitpotentie, en op Dead Houses echo’s van José Gonzales en een gladdere versie van The Knife. Dus, Wave Machines. Als zo nu en dan pijnlijk duidelijk wordt dat je eigenlijk beter bent zonder datgene waar je je album omheen hebt gebouwd, wordt het tijd om je eens af te vragen waar je mee bezig bent.
mij=Neapolitan / Konkurrent