Baroness – The Blue Record

“En ik ben met Catootje naar de seksboetiek gegaan, ze mocht kopen wat ze wou, ze mocht kopen wat ze wou. En ze kocht een dikke barones, een dikke barones. Lik me tieten, Lik me tieten, zei de barones”. Aan deze tekst van Pietje Potent moest ik denken toen ik Blue Record van Baroness in mijn handen gedrukt kreeg. Pietje Potent? Ja, als twaalfjarige zat ik daar stiekem naar te luisteren als mijn ouders er niet waren. En dat was toen heel cool, toevallig, dus. Daar kon je gewoon over opscheppen bij je vriendjes. En nu schep ik op over Baroness. Over hoe sappig Blue Record wel niet is. Over de weldaad en de weelde van dit album. En die zit hem echt niet alleen in de prachtige wulpse dames op de cover. Die zit hem vooral in het adembenemende gitaarwerk. Steeds weer wordt melodie op melodie gestapeld. De in elkaar verstrengelde, dubbele gitaarpartijen lijken eindeloos door te lopen, waardoor je langzaam in extase wordt gebracht. Slechts sporadisch afgewisseld met wat schreeuwerige vocalen om je even wakker te schudden. Of een druipende en walmende solo voor wat extra sfeer. Het is heel jaren 70, het is sludgy, het is stoney, het is Southern rock en het is precies wat je nodig hebt als je met dit koude weer even met je rug tegen de hete verwarming bent gaan zitten om bij te komen. En dat hebben we allemaal wel verdiend met al die ellenlange files, spoorwegleed en busuitval. Glas whisky erbij en alles komt weer goed.

mij=Relapse / Rough Trade