The Absolute opent met een intro dat veel wegheeft van Michael Schenkers “Courvoisier Concerto”. Als dat voorbij is, wordt echter meteen duidelijk dat Borislav Mitic geen classic rocker is, maar een instrumentale, neoklassieke shredder. De rest van de song is namelijk éeén lang shredfest á la Yngwie Malmsteen. Mja, wat zeg je er dan nog meer over? Toonladders op en neer? Spreekt vanzelf. Snel? Ja duh! Een in de techniek ingevoerde metalneus zul je nog blij kunnen maken met allerlei technische termen, maar alle kunstjes die Mitic hier laat horen hebben we al honderd keer eerder gehoord vanaf de allereerste dagen van het shredden. Mitic hoorde overigens bij de allereerste lichting, die door platenbaas Mike Varney zo ongeveer eigenhandig de metalmarkt ingeduwd werd. Maar ja, shredders, technisch goed zijn ze allemaal wel. Hooguit zit er nog verschil in uitwerking en stijl. Om met het eerste te beginnen: de inmiddels in Canada woonachtige Serviër Borislavic Mitic heeft alles zelf opgenomen in zijn thuisstudio en blijkt het allemaal best in de vingers te hebben. Het geluid is helder geproduceerd, met uitzondering van de wat vlakke drums-uit-een-sampledoosje. De ritmepartijen hakken er staccato op los en laten veel ruimte voor de vaak gedubbelde sologitaar, die vervolgens het hele nummer de volledige aandacht opeist. Van liedjes is dus amper sprake. Het is niettemin een conceptalbum, wat dat ook moge zijn op een instrumentaal album. Wel heeft Mitic voldoende in huis om niet tien keer hetzelfde te spelen en dat steeds een andere titel te geven. De (spaarzame) keren dat hij gas terugneemt is het ook nog steeds het aanhoren waard, en dat is niet altijd het geval bij shredders. Het is teveel gezegd dat Mitic een eigen, herkenbare sound heeft. Met enige regelmaat hoor je stijlen van anderen terug, dat wel. Maar toch. Na het eerste nummer verzuchtte ik al “ik weet nu al wat ik over deze cd moet schrijven” en toch was er ook na tien nummers geen sprake van opluchting. Integendeel, ik had me eigenlijk verrassend goed vermaakt. En dat is knap in dit overbevolkte genre van technisch vrijwel zonder uitzondering buitengewoon begaafde gitaristen.
mij=Lion Music / Bertus