Ik zie hem zo nog voor me staan daar in Paradiso. Een van de spillepootjes op de monitor, lange plukken haar voor zijn gezicht en gevaarlijk rondzwaaiend met zijn microfoon op de geweldige klanken van “The Wild Ones”. Er was opwinding, er was spanning, er was seks. Bij Suede had Brett Anderson zijn beste dagen, maar over Suede wil hij inmiddels niet meer praten. Na een uitstapje via The Tears is Slow Attack zijn derde solo-album in drie jaar tijd. Waar zijn eerste album nog wel aardige momenten had, was opvolger Wilderness uit 2008 eigenlijk al tenenkrommend slecht. Zelden een ex-indie-icoon gezien die zo wanhopig en opzichtig zijn best doet om serieusgenomen te worden. Helaas biedt Slow Attack meer van hetzelfde. Brett en een piano op elf herfstachtige nummers met zo nu en dan een strijker. Stemmig, doodserieus, traag en vooral ook dodelijk saai. De constante wanhoop en pathos in Brett’s stem gaat zelfs zo op de zenuwen werken dat ik het album eigenlijk niet in één keer heb kunnen afluisteren. Een ‘slow attack’ is het inderdaad, vooral op het uithoudingsvermogen en geduld van mij als luisteraar. Misschien toch tijd voor een reünietourtje Brett?
Mij=V2