Nog geen zeven maanden na Hombre Lobo komt Eels alweer met een opvolger, rappe jongen die E. Maar hij had wat in te halen, vond hij: ‘I felt guilty about the long gap between the last two albums so I’m making up for lost time’, aldus E. Ik moet zeggen dat Hombre Lobo bij mij wel lekker viel, wat meer afwisseling, wat meer tempo en niet de eeuwige treurigheid van het leven zoals op zijn rouwplaat Electro-Shock Blues. Ik hoopte dat het nummer “Fresh Blood” een voorbode was van wat er komen zou. Maar niks van dat alles, End Times is een plaat over ‘divorce and aging’ zoals E het zelf omschrijft. Nummers waar weer de triestheid vanaf druipt, zoals alleen Eels dat kan. Perfect voor deze koude dagen bij het haardvuur, het overdenken van je zonden. E dwingt je om de dagelijkse drukte naast je neer te leggen en om een rustmoment te vinden. Met kleine zinnen als ‘She’s gone, end times are here’ doet hij je even terugdenken aan die ene verloren liefde. Maar dan ben ik er ook wel even klaar mee, het is wel erg veel kommer en kwel, ik krijg bijna medelijden met hem en mezelf. Gelukkig sluit hij af met “On My Feet”, de titel alleen al doet vermoeden dat het allemaal wel goed komt.
mij=E Works / Vagrant / V2
Prachtig album, en inderdaad zeer triest en dwingt je tot nadenken. En nadenken is juist het gene wat we vaak achterwege laten in ons dagelijkse bestaan, het bewust nadenken over onze omgeving en ons leven. Fijn dat Eels met het album End Times je de perfecte gelegenheid geeft om dit wel te doen.
Prachtig inderdaad. Het valt me wel pas net op dat single “A Line in the Dirt” pas echt tot zijn recht komt als je goede speakers hebt. Op computerboxjes hoor je de halve baslijn niet…
heb gisteren de LP gekocht
Klinkt mooi, alleen heel veel achtergrond gekraak en gekras )persing==
melancholisch, relativerens, louterend.
een vand e betere Eels platen derhalve
ik heb hem nog niet eens gehoord, maar ben al beledigd als iemand er iets naars over zegt.wat je hoort is iemands gevoelsleven, alleen dat vraagt al respect. eels kan ellende en het mooie van het leven prachtig combineren. ze weten mijn snaren altijd te raken, soms zelfs te breken.
Anoniempje, de Zangeres Zonder Naam en Jannes zingen ook over hun gevoelsleven, maar daar wordt het niet per definitie mooier van. Ik kom ook niet door Electro-Shock Blues heen. Dat E die plaat zo meende te moeten maken is zijn goed recht, maar een recensent kan met evenveel recht afhaken.