Jon Spencer is het ultieme voorbeeld van iemand bij je nooit weet hoever de tong in de wang steekt. Is het nu allemaal pure, postmoderne ironie, of is het gewoon uit de hand gelopen liefde? Of zijn die twee in zijn geval gewoon hetzelfde? Nu Jon Spencer Blues Explosion nauwelijks meer voor naschokken zorgt, is het Heavy Trash dat het grootste deel van zijn aandacht opeist. En terecht. Want de derde plaat van Heavy Trash, Midnight Soul Serenade, bewijst dat de band die hij deelt met Matt Verta-Ray net zoveel succes verdient als de Blues Explosion. De blues is ingeruild voor rockabilly en rhythm & blues, maar het procedé is hetzelfde: oude, traditionele muziekvormen opblazen en schots en scheef weer in elkaar zetten, zodanig dat de impact hetzelfde is als een halve eeuw geleden. Opwindende, geile, zwetende, pure muziek, die ooit als een big bang de popmuziek binnendenderde, maar sindsdien meer en meer is verwaterd. En ja, blijkbaar is het dan onvermijdelijk dat je soms twijfelt of het diep uit het hart afkomstige, pure klanken zijn, of cartooneske ongein (“Bumble Bee”, “The Pill”). Onder de streep blijft het vooral een vrolijke, maar ranzige plaat die Elvis en zijn meest opwindende tijdgenoten (maar ook Spectoriaanse damesgroepen, getuige “Gee, I Really Love You”) eert. Geloof me, uit pure liefde.
mij=Crunchy Frog / Sonic