Marit Larsen

In april vorig jaar sprak ik met Marit Larsen, na een eerste kennismaking met haar muziek op Eurosonic. Nederland is nog steeds niet gevallen voor de kleine Noorse zangeres, maar Duitsland ging wel helemaal plat voor haar. De single “If A Song Could Get Me You” belandde zelfs op de eerste plaats in de Duitse hitlijsten en er ging vrijwel geen televisieshow voorbij zonder de knappe verschijning van Larsen. In 2010 mag ze het opnieuw gaan proberen op Eurosonic in Groningen, want succes in Noorwegen en Duitsland is leuk, maar de rest van Europa zou toch eindelijk eens moeten volgen.
Vanachter haar grote Ray Ban-zonnebril begroet Marit Larsen me op het zonnig terras achter Paradiso, waar Marit en haar band even genieten van een half uurtje rust en lentezon. Het is een lange dag geweest, vooral omdat Marit na slechts vier uur slaap acte de présence mocht geven in het ochtendprogramma van Giel Beelen.

Marit is haar tweede solo-album, The Chase, aan het promoten en doet enkele concerten in Nederland en Noorwegen, na eerder dit jaar een uitgebreide toer in het voorprogramma van Jason Mraz te hebben afgerond. Sinds 2006 heeft Marit vrijwel non-stop in Noorwegen getoerd, maar nu moet de rest van Europa nog gaan vallen voor de charmes van deze jonge Noorse zangeres.

mij=Interview: Blink. Foto's: Storm
M2M
Bijna tien jaar geleden trok ze als vijftienjarige ook al de hele wereld over, toen nog als een van de twee zangeressen van M2M, een popbandje dat in zeer korte tijd zeer grote (verkoop)successen had en een enorme hit scoorde met een nummer van de soundtrack van de eerste Pokémon-film. Marit Larsen solo voelt dus eigenlijk als een tweede leven voor de zangeres. 'De M2M-periode was enorm leerzaam voor me' aldus Larsen. 'Ik leerde vooral goed hoe het niet moest en dat ik altijd 100% achter alle beslissingen moet staan. We waren jong en hadden een groot platencontract, het was echt een fantastische kans om de muziekwereld in te stappen. Ik voelde me bijna als een soort toerist. We maakten peperdure videoclips en konden samenwerken met veel professionele muzikanten.'
Toch spatte in 2002 de droom uit elkaar en begonnen Marit en Marion allebei aan een solo-carrière. 'Ik denk dat een deel van het probleem was dat we te Noors waren. We wilden niet meegaan in alle dingen die men ons voorstelde. Eigenlijk waren we veel te eigenwijs.'
Solo
Meteen na M2M ging Marit aan eigen nummers werken voor haar eerste solo-album, dat in 2006 uitkwam. 'Ik schrijf al nummers vanaf mijn dertiende. Mijn moeder is pianolerares en ik probeerde zoveel mogelijk bij haar lessen te zitten en dingen op te pikken. Zelf bedacht ik altijd nieuwe eindes aan de muziekstukken die ze haar studenten leerde. Mijn ouders probeerden vooral mijn oudere zus muzikaal op te voeden, maar dat mislukte compleet. Ze is afgestudeerd in de marketing! Daarom moeten ze het maar met mij doen.'

Haar muzikale ouders hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de carrière van Marit. Toen ze als vijftienjarige met M2M de wereld overtrok, reisde haar moeder trouw met haar mee. 'Niet als manager of als coach, gewoon als moeder.' En haar vader, die cello speelt, is zelfs te horen op The Chase. 'Nadat hij beloofd had om niet als mijn vader in de studio te gaan zitten maar gewoon als muzikant, mocht hij komen en meedoen.'
The Chase
In 2008 verscheen The Chase al in Noorwegen, waar de plaat al snel bovenaan de hitlijsten stond. Een uitgebreide toer door Noorwegen volgde. Ook in Zweden sloeg de plaat aan. 'Eigenlijk zijn er maar weinig Noorse artiesten die het redden in Zweden, we zijn te verschillend. Gelukkig is het mij toch wel redelijk goed gelukt daar. Het blijft wel altijd een strijd, in ieder land moet je toch weer bewijzen dat je iets nieuws brengt.'
Scandinavische en vooral Noorse artiesten hebben volgens Marit wel bijna altijd een donkere kant. 'Misschien wel omdat we altijd druk aan het schrijven zijn in die zes maanden duisternis die we daar hebben. Zelfs bij popsterren als Robyn zit een duister randje aan de muziek.'
De nummers op The Chase lijken op het eerste gehoor erg vrolijk en positief. 'Dat klopt absoluut niet' zegt Marit. 'De melodieën zijn misschien wel vrolijk, maar de teksten absoluut niet. Mensen in Noorwegen die gaan trouwen vragen me regelmatig of ik op hun bruiloft wil komen zingen. Soms doe ik dat, maar schaam me dan altijd een beetje voor mijn deprimerende teksten. “Ten Steps” is eigenlijk het eerste echt romantische nummer dat ik ooit heb geschreven. Gelukkig kan ik dat nummer dus nu op bruiloften zingen!'
Welk nummer van The Chase zou Marit zelf als eerste downloaden? 'Dat zou zonder twijfel “This Is Me This Is You” zijn, mijn favoriete nummer van het album.'

Muziekindustrie
In een eerder interview noemde Marit de muziekindustrie 'the revenge of the nerds'. Ging dat over de muzikanten zelf? 'Absoluut, vroeger waren jongens in bands de coolste gasten in de klas, tegenwoordig zijn het de bleke types die nergens bij horen.' En de platenmaatschappijen? 'De zakelijke kant van de muziekindustrie heb ik met M2M goed leren kennen en eerlijk gezegd ben ik soms stiekem wel blij met het downloadgebeuren, omdat alle mensen die alleen maar op geld uit waren nu de deksel op hun neus krijgen. Het is natuurlijk nu wel lastig voor beginnende artiesten om nog steun te krijgen van een platenmaatschappij. Ik heb helaas nog wel een platenmaatschappij nodig. Persoonlijk maak ik me geen zorgen, maar ik vrees het ergste voor de artiesten die na mij komen.'
Inspiratie
En waar luistert Marit zelf naar? 'Ik vind de muziek van Antony & the Johnsons echt fantastisch en het meeste draai ik het mooiste album dat ooit is gemaakt: Blue van Joni Mitchell.'
Marit Larsen, een artieste die naar eigen zeggen “too major to be indie, too indie to be major” is en op haar vijfentwintigste al druk bezig is met een tweede carrière.