Pg.lost – In Never Out

Oké, het lag dus niet aan mij. Of juist wel, zo je wilt. Bij de laatste paar post-rock-cd’s die ik besprak kreeg ik het gevoel had dat mijn langzaamaan gegroeide aversie tegen post-rock weggeëbd was. Het waren gewoon dondersgoede platen die ik besprak. Platen van bands die het avontuur zochten, de grenzen van het genre verkenden in plaats van volgens het boekje te werken. Want nu ik luister naar In Never Out, de derde plaat van het Zweedse PG.Lost slaat de verveling weer toe. Natuurlijk zijn de melodielijnen goedgevonden, natuurlijk zijn de climaxen mokerslagen, maar het is verdomme allemaal zo allemachtig voorspelbaar dat ik er een beetje narrig van wordt. Ik kon bij wijze van spreke bij de eerste beluistering van de cd al voorspellen wat er een paar maten verderop ging gebeuren in een nummer. Dat was wat mij betreft nooit de bedoeling. Soms denk ik zelfs dat ze ‘gewoon’ even een melodielijntje geleend hebben elders. Zo doet “Prahanien” me wel heel erg denken aan het wonderschone “First Breath After A Coma” van Explosions In The Sky. En dat niet alleen qua klank. Dit klinkt misschien allemaal een beetje onaardig, maar het is gewoon door anderen bewezen dat je post-rock best verdomd interessant kunt maken als je de gebaande paden verlaat. Dat weigert PG.Lost te doen. En dat is spijtig, want aan bijvoorbeeld de lange tracks “Crystalline” en “Gomez” hoor je dat er ‘meer’ in zit.

mij=Black Star Foundation / Sonic