Volgens de bio is Accelerated Living een Motörhead-meets-Exodus-meets-Born-Again-Sabbath crossover. Hmm, de term “crossover” vereist stijlen die wat verder uit elkaar liggen, volgens mij. Maar dan nog is het een vergelijking waar wel het een en ander op aan te merken is. Tuurlijk, muzikaal zijn best roots bij Sabbath en Motörhead te ontdekken, maar bij de meeste rauwe metalbands met de New Wave Of British Heavy Metal als startpunt zijn die aan te wijzen. “Rauw” is hier het sleutelwoord. De omschrijving op hun MySpace “heavy apocalyptic jams” geeft een beter beeld: mitrailleurdrums zonder te vervallen in een double-bass-fest zonder einde, stevig overstuurde hakkende gitaren waarbij fijnzinnigheid geen optie was voor de productie en een zanger… nou ja, iemand die de teksten op hoog volume uitspuugt. Veel verschil in toonhoogte is er niet in de zanglijnen, dus “zanger” is echt wat te veel gezegd. De link met Motörhead zou in zoverre te verklaren zijn dat Saviours de rauwheid uit Motörhead’s beginjaren kent, toen Fast Eddie Clarke en Philty Animal Taylor daar nog Lemmy’s kompanen waren. De songs blinken niet uit in originaliteit: de drums beuken, de gitaren ook, de zanger speenvarkent er flink op los en van tijd tot tijd komen er gierende solo’s overheen, of er nu gezongen wordt of niet. Maar ach, een plaat als deze zet je op voor de energie. En die heeft ‘ie van begin tot eind. Tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel deze plaat zal verschillen van de voorgaande, hun debuut. Hier is het al acht nummers lang hetzelfde kunstje. Energiek, dat wel.
mij=Kemado / Munich