Tim Knol – Tim Knol

Min of meer tot mijn eigen verbazing staat Anne Soldaat‘s soloplaat bovenaan in mijn alltime Last.fm-lijstje. Toen ik vervolgens het lijstje van de afgelopen tijd bekeek, zag ik Tim Knol bijna bovenaan staan. Blijkbaar heb ik deze maanden meer behoefte aan mooie liedjes dan aan ‘moeilijke’ muziek. Want mooie liedjes, dat is waar deze debuutplaat van deze Noord-Hollander mee vol staat. Zelden iemand van begin twintig gehoord die zo’n fijn gevoel voor melancholie en melodie heeft en nooit in de valkuil van de pathetiek dendert. Ik vind het gezien zijn leeftijd opmerkelijk dat Knol zo’n hang naar sixties- en seventies-pop cq singer-songwriters, maar prijs me gelukkig met de mooie harmonieën die dat oplevert. Mijn hoofd schreeuwt om het roepen van de naam Wilco, maar de stem van Knol is zoeter dan die van Jeff Tweedy en Wilco is net wat gewaagder. Toch hadden zij zich voor een liedje als “Deepest Of Oceans” of “Driving Home Tonight” niet hoeven te schamen. Mooi ook om te zien dat grote namen uit de Excelsior-stal zoals Anne Soldaat en Jeroen Kleijn en Knol’s stadgenoot Jacob de Greeuw hem wilden helpen bij de opnamen. Het resultaat is rondweg superbe. Knol kan prachtig kwelen zoals in bijvoorbeeld het bloedmooie “Sounds Familiar” (wie riep daar Gram Parsons?) of “Music In My Room”, maar staat ook als het iets meer up-tempo gaat (“Clean Up”, “Sam” en het met handgeklap opgeleukte “When I Am King”) zijn mannetje. Gezien de fraaie arrangementen op de plaat hoop ik dat Knol de kans krijgt met een goede, uitgebreide backing band de zalen in Nederland langs te gaan. Het zou me niet verbazen als die tour in dat geval een zegetocht wordt.

mij=Excelsior / V2