AtmOsfear – Zenith

Een productief gezelschap is het niet, dat AtmOsfear. Na het debuut AtmOsfear uit 1997 en het vervolg Inside The Atmosphere uit 2003 is Zenith pas hun derde album. Even dacht ik ook te maken te hebben met een EP´tje, toen ik slechts zes songs hoefde te rippen. Maar nee, na het sfeervolle intro volgen er twee songs van dik zeven minuten, twee van dik twaalf minuten en eentje van bijna een half uur. U begrijpt: het betreft progrockers. Duitse progrockers, om precies te zijn. Niet geheel accentloos, maar nergens zo dat het stoort. Bovendien is het muzikale gedeelte veel te fijn om dat te laten bederven door een accentje. Wat heet, het is zo sfeervol en gevarieerd dat de lengte van de songs amper opvalt. Mij doet het vooral denken aan Arena en Dream Theater, maar vooral aan een trage Pain Of Salvation. Traag ja, want de riffs zijn vaak een zompig beukende ondergrond voor de zang van Oliver Wulff – in een voor prog eigenlijk vrij basic productie. Wulff lijkt van oorsprong een hardrockzanger, want dramatische uithalen gaat hij niet uit de weg. Al gaat dat in “Scum Of Society” een paar keer niet echt fraai meer. Een enkele keer zit er zelfs een randje grunten tussen. Dat is wat mij betreft ook het meest opvallende aan dit AtmOsfear: het klinkt alsof er hier een band aan het werk is die jarenlang in de metalhoek heeft vertoefd en zich nu in de progrock en progmetal heeft begeven. Met de huidige stijl zal het de hardrock- en metalliefhebbers overigens wat minder bekoren, daarvoor zijn de tempo- en stijlwisselingen net iets te nadrukkelijk aanwezig. Ergens is het allemaal redelijk voorspelbaar, maar toch weet het me te raken. Misschien moet je daar, zoals ik, een tot prog bekeerde hardrocker voor zijn. De heavy momenten worden geaccentueerd met tinkelende pianoklanken, de rustige momenten krijgen een rafeltje rock mee en zo is AtmOsfear buitengewoon gevarieerd zonder dat de verschillen te groot worden. Als dan ook nog de lange afsluiter “Spiral Of Pain” het prijsnummer is, heb ik hiermee alvast een hele fijne progplaat binnen voor dit jaar.

mij=ProgRock / Bertus