De positieve kant van het succes van de debuutplaat uit 2006 van Corinne Bailey Rae werd in een keer overschaduwd toen haar man twee jaar na release onder duistere omstandigheden dood aangetroffen werd. Het klinkt misschien een beetje cru, maar als luisteraar plukken we hier nog weer twee jaar later de zoete vruchten van. Want Bailey Rae klinkt op haar tweede album The Sea een stuk minder niets-aan-de-hand. Ik schrok bijna van de openingsscène van “Are You Here”, waarin ze het verlies van haar man gelijk bezingt. Hierin klinkt ze als een puik Emiliana Torrini-achtig meisje. Voor de duidelijkheid: dat vind ik fijn. Het duurt na dat fijne openingsnummer niet lang voor er weer wat meer popsoul haar songs ingezogen wordt. Dat heeft Corinne dus niet allemaal achter zich gelaten. In een wat zwaardere setting komt haar immer frisse en heldere stem overigens ook prima tot zijn recht. Doordat ze die zwaarte afwisselt met luchtige tracks, wordt The Sea er alleen maar beter op. Maar ze combineert luchtig ook met bitter, zoals in het met soulvolle keyboards doorspekte “The Blackest Lily”. Na verloop van tijd ben ik het ingetogen “I Would Like To Call It Beauty” de mooiste song van de cd gaan vinden. Het is een heel intiem liedje met waarin Rae op haar best is en heerlijk heen en weer deinst over het jazzy bedje van haar begeleiders.
mij=Good Groove / Virgin / EMI
Erg mooi album.