Een kennis van me is helemaal thuis in Duitse alternatieve muziek. Ik had hem voor deze recensie graag eens gevraagd wat hij vindt van Fehlfarben, ook om wat context te krijgen, maar helaas zit hij aan het andere eind van de wereld. Dus moet ik het doen met wat internet me influistert. En dan moet ik concluderen dat ik dertig jaar lang heb zitten slapen. Fehlfarben, ontstaan uit punkband Mittagspauze, is namelijk al sinds 1979 actief. Op Glücksmaschinen hoor ik echter bepaald geen seventies punkband, maar eentje die met zijn tijd mee is gegaan. Dat wil zeggen, er zit door de synthesizers wel degelijk een flinke eighties feel aan dit album, maar aangezien dat tegenwoordig hip is en ook wel postpunk genoemd mag worden, zie ik dat door de vingers. Met hun moderne gitaargeluid, veelvuldig gebruik van elektronica en een mix van postpunk en kraut-rock klinkt Fehlfarben desondanks als elke willekeurige gitaarband, maar dan met Duitse teksten. Niet beter of slechter dus, maar vooral even wennen voor wie meestal Engelstalige muziek hoort. Gelukkig zijn de nummers zo pakkend dat dat al na het titelnummer, dat de cd opent, niet meer opvalt.
mij=Tapete / Sonic