Phil Spector is niet dood, hij zit alleen maar gevangen. Maar Gigi loopt vrij rond. Nick Krgovich (No Kids) en producer Colin Stewart maakten gebruik van de antieke studio-apparatuur die de laatste op de kop wist te tikken om een album te maken in vintage wall of sound-stijl. Ze namen daar ruim de tijd voor: drie jaar en verschillende sessies met een heleboel verschillende muzikanten om het geluid van de vroege jaren zestig zo goed mogelijk te benaderen. Of beter: om klassiek klinkende liedjes op een klassieke manier op te nemen. Opener “No, My Heart Will Go On” is uiteraard vintage Ronettes en “Dreams of Romance” is een poging om de brille van Dusty Springfield weer op plaat te zetten. Tegelijkertijd horen we een crooner in “Everyone Can Tell” en nee, zo heeft Gene Pitney onder Phil Spectors begeleiding nooit gezongen. Het is dan ook te kort door de bocht om alleen de legendarische producer te noemen. Daarvoor horen we – weliswaar steeds in stijl – teveel nieuws: “I’m Not Coming Out Tonight” klinkt ondanks z’n jaren zestig sound uiterst modern en het mannenkoor in “Some Second Best” (alleen op de cdversie van Maintenant) heb ik nooit zo in een Spector-productie gehoord. Colin Stewart munt de muziek van Gigi met enig recht als showtunes. Waarmee maar gezegd wil zijn waar de andere pijler onder Maintenant vandaan komt: filmscores uit de jaren zestig. Niet bij Spector alleen dus, hoe onvermijdelijk zijn naam hier ook opduikt.
mij=TOMLAB