Holly Williams is dubbel erfelijk belast. Niet alleen is haar opa Hank Williams Sr. een master, ook haar vader Hank Williams Jr. kan er wat van. En dan is er ook nog eens haar vuige half-broertje Hank Williams III. Geen sinecure om daartegen op te boksen. Maar Holly is niet alleen de mooiste van het stel, ze maakt ook verreweg de liefste muziek van de familie. Dat liet ze al horen op haar debuut-cd The Ones We Never Knew en ze gaat hier op haar tweede plaat Here With Me stug mee verder. Een plaat die er voor iets minder geld niet geweest was, want in 2006 was ze betrokken bij een ernstig ongeluk dat maar net goed afliep. De invloed van dit ongeluk zijn overigens bijna niet terug te horen op Here With Me. Het staat vol met vakkundige, zij het tikkie brave po songs met een country-tic en countrysongs met een pop-tic. In dat brave zit ’em ook een beetje het manco van dit album. Je hoort dat Holly uit het goede hout gesneden is. Ze schrijft fijne liedjes (ondanks af en toe tenenkrommende thematiek) en heeft een soepel het oor in kruipende stem, maar van mij hadden er wat meer rafelrandjes aan gemogen. Ouwe rot Justin Niebank die achter de knoppen zat, is hier vrees ik voor een groot deel debet aan. Holly heeft helemaal geen volle band achter zich nodig om te overtuigen. Ze klinkt op d’r best in de alleen met piano opgenomen Neil Young-cover “Birds” en in “Three In Beds” waarin ze gewapend met alleen een gitaar prachtig uit de hoek komt. Wie fluistert haar eens in dat ze daar best een hele plaat mee mag vullen?
mij=Hump Head / LC Music