Sinds ik afgelopen zomer (weer) op vakantie ben geweest in Ierland, ben ik opnieuw een muzikale draai aan het maken richting de folk. Zoals dat altijd gaat als ik daar geweest ben. Krachtige en pure muziek zonder overbodige opsmuk en op instrumenten waar geen stekker aan zit. Ik zou bijna zeggen, zoals het bedoeld is. Al moet je in dit geval hier en daar wel wat smokkelen. Jackie Oates komt niet uit Ierland, maar uit Engeland. Twee landen die op sommige gebieden elkaars tegenpool zijn, maar de muziek van Oates zou ik ook wel in een land als Ierland kunnen plaatsen. Oates maakte deel uit van Rachel Unthank & The Winterset, later omgedoopt tot The Unthanks. Zij brachten onlangs de cd Here’s The Tender Coming uit, dit was ook al zo’n cd die liet horen dat folk echt nog wel kan. Oates komt nu met haar derde solo-album Hyperboreans. Hierop brengt ze vooral bewerkingen van traditionele liedjes. Hulp krijgt ze o.a. van haar broer Jim Moray en de Schot Alasdair Roberts. Geen onbekenden in folkie muziekland. Muzikaal gaat het overigens wat verder dan een gitaar en een zangeresje. Zo wordt er gebruik gemaakt van viool, cello, piano, mandoline, bouzouki. En samples, die volgens mij vooral bij de zang ingezet worden als een echo in een wijds landschap. Opvallend is overigens dat “Birthday” van The Sugarcubes gecoverd wordt. Je weet nog wel die band van dat (allesbehalve folk)meisje Björk. En wat helemaal opvalt is dat het niet de meest vredelievende wereld is waarin Oates vertoeft, getuige de aanwezigheid van een heuse murderballad “The Butcher’s Boy”.
mij=Unearthed / One Little Indian / Bertus