Is een band nog wel dezelfde als van de drie bandleden er twee ajuus zeggen en vervangen wordt door drie nieuwe leden? Dat kan bijna niet, lijkt me. In het geval van Labasheeda, waar alleen frontvrouwe Saskia van der Gissen overbleef, zeggen ze het zelf al duidelijk in hun biografie: ‘De sound is enigszins veranderd, maar de rauwheid en grilligheid zijn gebleven.’ Geen woord van gelogen, kan ik concluderen als ik naar hun singeltje “Circle” luister. Ze hebben de sterke elementen van hun goede cd Charity Box uit 2007 overgenomen en omdat de stem van Saskia bovendien beter hoorbaar is scoort de band met de drie nummers op deze 7″ sowieso pluspunten ten opzichte van de debuut-cd. Al mag van mij haar stem nog wel wat verder naar voren in de mix en zou ik er voor kiezen om haar viool ook nadrukkelijker een rol te geven. De manier waarop ze ’em toepassen in de Blues Explosion-cover “Relax-Her” staat mij zeer aan. Het geeft Labasheeda namelijk iets onderscheidends ten opzichte van vele andere bandjes en dat moet je uitbuiten wat mij betreft.
Onderscheiden doet Katadreuffe zich ook. Al was het alleen maar door het kekke handgemaakte hoesje waarin hun EP-tje Quel Gargantua! verstopt zit. Mevrouw Storm (gediplomeerd klusjuf) werd enthousiast van deze huisvlijt. Junior probeerde ’em na te maken en zo was de EP vele maanden zoek in huize File Under. Uiteindelijk kwam Quel Gargantua! afgelopen week bij het leegspitten van knutselbakken weer boven water. Gelijk weer gedraaid en hiep-hiep-hoezee wat maken deze Amsterdammers toch verdomd lekkere, dwarse noise-rock. Af en toe schuren ze zelfs tegen indrustrial aan, zoals in het maniakale “DDTd”. In vijftien minuten tijd leggen ze je dan ook behoorlijk het vuur aan de schenen. Maar de basis is strak en erg goed vastgelegd door Corno Zwetsloot. En daar overheen kan de chaos welig huishouden. Vooral drummer Timothy Plevier moet na een optreden volledig uitgeput zijn. Wat gaat deze man als een dolle tekeer met zijn dwarse ritmes tegen de rest van de band. Maar die doen dan ook flink venijnig hun best om hem het leven zuur te maken met hun complexe gitaarpartijen, stekende baspartijen en groezelig synthesizerlawaai. Een soort The Mars Volta, maar dan op zijn Narromindeds. Eigenlijk is dat ook veel leuker.
mij=Presto / Eigen Beheer & Narrominded