Massive Attack – Heligoland

De release van Heligoland, de vijfde studioplaat van Massive Attack, was ondertussen zo vaak uitgesteld dat ik eigenlijk alweer vergeten was dat ik erop zat te wachten. Het schijnt dat er ongeveer een half album de prullenbak in gegaan is, inclusief gastbijdragen van onder meer Beth Orton en Mike Patton. Het verschil met voorganger 100th Window blijkt bij beluistering niet groot. Massive Attack (of moet ik het ondanks de terugkeer van Daddy G toch maar houden bij Robert Del Naja?) heeft een trucje in de smiezen en voert dat wederom perfect uit. Dit keer maakt hij gebruik van gastbijdragen van Elbow‘s Guy Garvey (het fraaie Peter Gabriel-achtige “Flat Of The Blade”), Hope Sandoval (lekker ouderwets wazig in “Paradise Circus”), Damon Albarn, Martina Topley Bird en vanzelfsprekend Horace Andy. Het voelt allemaal erg vertrouwd aan en zeker beluisterd via een koptelefoon klinkt Heligoland geweldig. Daar hoor je me dus niet over klagen. Het warme gevoel dat Massive Attack bij eerdere albums wist op te roepen, ondanks de immer donkere inborst van de muziek, dat is er binnen een vloek en een zucht weer. Maar ik zou zo graag nog een keer zo’n overdonderende ervaring hebben als de eerste keer dat ik in 1998 Mezzanine hoorde. Vooral ook omdat ik denk dat de band dat nog steeds in zich heeft. Helaas blijft dat nu uit. Wat me wel intrigeert is de keuze van de titel van de plaat. Hoe kwamen Robert Del Naja c.s. erop om een album te vernoemen naar het kleine eilandje voor de kust van Duitsland dat ooit bezit was van zowel de Engelsen als de Denen? Het zijn dat soort dingen waar ik over ga peinzen bij beluistering en ik betwijfel of dat een goed teken is. Ik zou Heligoland nu net zo gemakkelijk een 8 kunnen geven als een 3. Dat voelt vreemd aan.

mij=Virgin / EMI