Musée Mécanique – Hold This Ghost

Dit vijftal uit Portland heeft een zeer toepasselijke bandnaam gekozen. Hold This Ghost staat vol fragiele tijdloze liedjes, tot in de puntjes gearrangeerd en vervolgens langzaam aangezwengeld, als een speeldoos uit het museum waarnaar de band zich vernoemde. Iets sneller draaien en de boel zou rommelig en te scherp worden, maar zo, met vaste doch kalme hand afgespeeld, passen alle melodieuze puzzelstukjes precies in elkaar. De zanger mijmert met zachte falset en klinkt soms (“Two Friends Like Us”) alsof Wayne Coyne alle toeters en bellen overboord heeft gegooid voor een bedeesde soloplaat. Ook andere psychedelische indiebands zijn nooit ver weg, denk aan de ruisfluiten van Sparklehorse en het toetsenwerk van Grandaddy. Gedurende het album gaat de akoestische gitaar een grotere rol spelen, in zoetgevooisde folkliedjes als het Loney Dear-achtige “The Propellors” en “The Things That I Know”, dat haast een stemmige bewerking van een allang vergeten musical-hit is. Filmische kwaliteiten te over. Luister alleen al naar hoogtepunt en afsluiter “Our Changing Skins”, met een Baueresque keyboardmotiefje, dwarrelend als een sneeuwvlok, of misschien een kleine pirouette op een bevroren riviertje, tegen een achtergrond van kinderstemmen. De zingende zaag kleurt het dromerige winterplaatje in zachte tinten. ‘Polaroids and mysteries, smiling faces two-dimensionally’.

mij=Souterrain Transmissions/Konkurrent