Rue Royale

Voor me op de tafel ligt een mooi stukje handwerk. Eigenlijk is het niets meer dan een bedrukt lichtgeel A3-tje om een cd gevouwen. Er zit een touwtje om de linkerbovenhoek en de rechteronderhoek om het geheel bijeen te houden. Ik kocht het kleinnood van Ruth Dekker nadat ze met haar echtgenoot Brookln voor een schandalig klein publiek van zo’n tien man (inclusief barpersoneel) in het Mezz Café in Breda een bijzonder fraai optreden had gegeven. Het hoesje bleek een creatieve noodoplossing. Een paar dagen ervoor in Amsterdam was er in hun auto ingebroken en de onverlaat was er vandoor gegaan met een lading cd’s. Dan was het in ieder geval een dief met smaak. Ik vind het een beetje stom van mezelf dat ik nooit een stukje aan Parachutes and Lifeboats van Rue Royale heb gewijd. Een erg fijn album met akoestische popliedjes waarin de stemmen van het echtpaar Dekker een harmonische huwelijk aangaan. Als ik me niet zo stug had gehouden aan zelfopgelegde regels dan had het album – waar achterop ‘(c) 2008 Be With Me Music’ staat – ongetwijfeld hoog in mijn jaarlijstje van 2009 gestaan.

mij=Interview: André. Foto's: Storm & Tom
'Oh, I will follow you. Even in the darkness know you're true.
Oh, I will follow you. Walking in the light you've called me to'
Het verhaal achter Rue Royale steekt wat betreft muzikanten-romantiek de film Once naar de kroon. Het stel ontmoette elkaar voor het eerst in Chicago in het jaar 2000 toen Ruth met een vriend van Brookln uit Londen meekomt als achtergrondzangeres. Brookln: 'Bij die eerste ontmoeting konden we het niet zo goed met elkaar vinden. Gelukkig kwam ze een jaar later nog een keer deze kant op voor een trouwerij. Die vriend was inmiddels mijn kamergenoot geworden. Ruth bleef een week bij ons logeren en toen klikte het een stuk beter. We werden verliefd en in mei 2003 zijn we getrouwd.' Toch waren ze niet meteen op het idee gekomen om een muzikaal duo te vormen. 'Dat was pas in maart 2006. We waren afzonderlijk van elkaar bezig met bandjes en solowerk.Toen viel de band waar ik op dat moment in zat uit elkaar. Ik was daar een beetje door uit het veld geslagen. Hoe het precies is gelopen weet ik niet meer. Het kwam erop neer dat Ruth en ik samen als een soort therapie muziek gingen maken. We schreven samen ons eerste nummer “Even In The Darkness” in anderhalf uur. We schreven het, namen het op en besloten onszelf Rue Royale te noemen.' Ruth kwam met die naam: 'We reden wel eens langs een straat die zo heet in Chicago. Ik zei dan altijd dat ik het een mooie naam vond en als ik een nieuw projekt zou starten het Rue Royale zou noemen. Ik vind het een mooie metafoor. Het avontuur dat we allemaal onderweg zijn enzovoort blablabla.' Brookln vult haar aan: 'Het pastte ook goed bij het punt waar we op dat moment in het leven emotioneel gezien stonden. De problemen met mijn toenmalige band, met de bovenburen. Allemaal obstakels die we op onze reis tegenkwamen.'

'Everybody is lost, they don't know where to go
Everybody is trying to find the royal road.'
Als je naar hun teksten kijkt, valt op dat de reis-metafoor regelmatig terugkomt. Ze hebben er zelfs een hele letterlijke invulling aan gegeven. Brookln legt eerst even uit hoe het verliep nadat ze besloten hadden samen verder te gaan: 'We hadden dus ons eerste nummer geschreven, opgenomen en op MySpace gezet. Onze vrienden, die altijd heel eerlijk zeggen wat ze ergens van vinden, reageerden allemaal erg positief. Dit was toen MySpace nog cool was. Daarna is het heel snel gegaan. We boekten een studio in april om een EP op te nemen. Met dat doel voor ogen schreven we nog vier nummers en uiteindelijk brachten we in mei de EP The Search For Where To Go uit. We hadden in augustus ons eerste optreden. Brookln pauzeert even en kijkt over zijn nerdy bril opzij naar zijn lieftallige vrouw en vervolgt met: 'Dat optreden was echt verschrikkelijk slecht.' Beiden schieten in de lach. Ruth: 'We waren zo zenuwachtig. We hadden vrienden uitgenodigd. Vrijwel allemaal muzikanten. Een paar ervan speelden ook mee. Het was allemaal nogal last minute geregeld.' Brookln: 'We hadden het idee dat we onszelf moesten bewijzen. Toen ik aan het eind iedereen bedankte voor het komen en ze uitnodigde voor een volgende keer, riep de man achter de bar die ons geboekt had “I don't think so!”' Bijna hadden de Dekkertjes na dat rampzalig verlopen optreden de handdoek in de ring gegooid. Maar gelukkig verliep hun tweede optreden heel anders. Gewoon met z'n tweeën bleek alles op zijn plek te vallen. Naast hun werk – beiden hadden toen nog een vaste baan – speelden ze in de maanden daarna vrijwel wekelijks in Chicago en de omliggende steden.
'Tell me when you go, can I follow you?'
Brookln: 'Ik was nogal obsessief bezig met het boeken van shows. Ik wilde het liefst iedere avond spelen. Zo trots en vol vertrouwen was ik over wat we hadden bereikt. In een jaar tijd hadden we een goede naam opgebouwd en kregen een steeds groter groeiende vaste aanhang.' Toch besloten ze in de zomer van 2008 hun huis te verkopen en Chicago achter zich te laten om in Europa te gaan touren. 'We gingen begin dat jaar naar Duitsland voor een trouwerij van een vriend en dachten dat het een goed idee was om onze instrumenten mee te nemen om wat shows te doen. Dat liep een beetje uit de hand. Het mondde uit in een tournee van drie maanden. Ruth was zelfs kwaad op me geworden omdat we geen tijd meer overhielden om aan onze vrienden te besteden.' Ruth: 'We zijn geloof ik nog geen vijf uur op die trouwerij geweest omdat we er weer vandoor moesten voor een show.' Brookln slaat schuldbewust zijn ogen neer. 'Maar eh… ik geloof dat ze er nu wel weer overheen is.' Ruth glimlacht en zegt: 'It's okay.' Ze geeft aan dat het vooral haar wens was om na vijf jaar in Chicago te hebben gewoond naar Europa te gaan om dichter bij haar familie te zijn die ze heel erg mistte. 'Het was gewoon heel logisch. We hadden zo'n leuke tour gehad, zo'n fijne tijd, we hadden beide zoiets van laten we het gewoon proberen. Amerika is zo anders. Alles ligt veel verder uit elkaar en je bent veel meer tijd kwijt met reizen.'

'At the end. At the end of these long roads.
We will gather there with our hands in the air.'
Brookln onderbreekt haar met de constatering dat er eigenlijk voor iedere vraag in een interview twee, vaak verschillende, antwoorden kunnen worden gegeven. Het band-antwoord en het familie-antwoord. Zo ook met het verkopen van het huis om naar Europa te gaan. 'Zeker met onze toekomstplannen in gedachten houdend. Wie weet willen we straks een gezin met kinderen stichten en dan is het prettiger om in Engeland te wonen in de buurt van Ruth's familie. Mijn familie woont zo ver verspreid over Amerika. Maar ook voor de band was het de juiste stap op het juiste moment. We hadden een succesvolle tour gedaan en kregen veel uitnodigingen om ergens te komen spelen in Europa.' Ruth: 'We hebben het geluk dat de band en de familie daar hetzelfde over denken.' Het is duidelijk dat ze de zogenaamde voice of reason van het stel is. Waar haar man zich soms verliest in enthousiasme, brengt zij hem weer bij de les. Aan de andere kant blijkt ze zelf erg onzeker te zijn. Maar als ze zichzelf hardop afvraagt of ze niet te onverzorgd uit ziet voor onze fotograaf – ze baalde er ook al van dat ze 's ochtends onaangekondigd waren gefilmd tijdens de 3voor12 sessie – verzekert Brookln haar ervan dat ze er even mooi uit ziet als altijd. Wat dat betreft vullen ze elkaar prima aan. Iets wat natuurlijk een prettige bijkomstigheid is als je als stel een groot deel van je tijd samen in de beperkte ruimte van een auto doorbrengt. 'We worden er ook steeds beter in. Als we bij een podium aankomen schieten we automatisch in onze rol. Ik zorg bijvoorbeeld dat het technisch in orde is en Ruth doet achteraf de merchandise. Want ja, laten we eerlijk zijn, ze ziet er een stuk beter uit dan ik.'