Setting Sun – Fantasurreal

Zouden John Davis en Lou Barlow hun Folk Implosion nog weer eens van stal halen? Nu Setting Sun‘s vierde plaat Fantasurreal (is dat geen neologisme?) z’n rondjes in mijn cd-speler draait, vraag ik me vooral af of er nog eens een vervolg op het prachtige Dare To Be Surprised gaat verschijnen. Want hoe aardig Fantasurreal ook is, de inventieve frisheid en de vrolijke charme van The Folk Implosion’s doorbraakplaat hoor ik niet. (Eerlijk is eerlijk: ook de twee platen na Dare To Be Surprised kwamen daar niet in de buurt.) Maar genoeg gekat: Fantasurreal klinkt even lichtvoetig en staat evenzeer met één been in de elektronica (lees: goedkope synthesizers) en met het andere in de fijne Amerikaanse indietraditie van mooie liedjes met een rafelrandje als ooit het muzikaal zeer verwante The Folk Implosion. Voorman en voornaamste liedjesschrijver van Setting Sun Gary Levitt heeft zich hier omringd met violen en trompetten en dat zorgt voor een bij tijd en wijle pastoraal geluid, dat mooi afsteekt tegen het soms net iets te koude jaren tachtig gevoel dat sommige liedjes uitstralen (“Make You Feel”, met als enige tekst: ‘No One’s Gonna Make You Feel As Good As You Do’. En dat dan een keer of vijftig herhaald). Een aardig album op een terrein dat John Davis en Lou Barlow al een tijdje braak hebben laten liggen. Van de hand van een sympathiek bandje: op de website van hun platenmaatschappij kun je gratis de EP Children of the remix downloaden.

mij=Young Love