Ontvrienden kwam eind vorig jaar bij de woord van het jaar-verkiezing georganiseerd door Van Dale en De Pers als winnaar uit de bus. Mooi. Dan kunnen we dit jaar wellicht weer eens gaan besteden aan het sluiten van echte vriendschappen in plaats van het fanatiek klikken op een ‘add’-button. Misschien is het zelfs een goed idee om enigzins verwaarloosde vriendschappen op te poetsen. Een biertje pakken. In ‘t echie. Niet virtueel maar met een twee-vingers-dikke schuimkraag. Het beluisteren van Moon Landing van Sivert H�yem geeft mij het gevoel van een oude vertrouwde stem op de voicemail. Een hele kenmerkende, donkerbronzen stem. Als een vriend die zich even bewust had teruggetrokken om tot zichzelf te komen en nu vindt dat de tijd daar is voor een hernieuwde kennismaking. Niet alleen met het typische Madrugada-geluid voorzien van de duistere, onderliggende diepten van Noorse fjorden. Ook met de folkroots en westcoast gitaarrock die de man reeds ten toon spreidde op eerdere solo-avonturen. Het combineert gelukkig allemaal prima. Mede dankzij de vakkundige snarenondersteuning van Cato Salsa (wiens spel mij soms op onbewaakte momenten aan een soort jonge, ongeremde Mark Knopfler doet denken). Tijdens het wegsterven van de laatste klanken van de R.E.M.-achtige afsluiter “Arcadian Wives” loop ik nog even naar de koelkast voor een biertje. ‘Dit moeten we vaker doen’, denk ik.
mij=Hektor / Rough Trade