The Use Of Ashes – White Nights: Glowing Lights

Afgelopen week zag ik dat iemand die de Last.fm-events een concert toegevoegd had van Porcupine Tree dat de band in 1998 gaf in Delft. Het voorprogramma was toen de Nederlandse geestverwant The Use Of Ashes dat op dat moment nog net zo obscuur was. Bizar om te zien hoe mijlenver uit elkaar de twee op dit moment liggen. Porcupine Tree toert na het succes van de afgelopen cd’s langs grote zalen in heel Europa en verkoopt de Heineken Music Hall en 013 twee avonden achter elkaar met gemak uit. The Use Of Ashes speelt echter nog steeds in dezelfde kleine clubs. Ik heb zelfs al gedroomd dat ze op Into The Great Wide Open in het bos op zouden treden bij maanlicht. Ik denk wel eens dat als je het Steven Wilson zou vragen hij zo zou willen ruilen met The Use Of Ashes. Gewoon weer lekker klein, maar gericht fröbelen zoals hij vroeger deed. En dat fröbelen, dat bedoel ik dus absoluut positief. Want dat doet The Use Of Ashes namelijk nog steeds. Hun album White Nights: Glowing Lights klinkt wat dat betreft weer magistraal. De muziek is vederlicht zweverig en heeft folk als basis, maar krijgt door de analoge synths een enorme psychedelische lading. Voeg daar nog de ietwat weirde stem van Peter van Vliet aan toe en in combinatie met de akoestische gitaren krijg je een zeer bijzonder sfeertje dat zo aan kan sluiten bij het oeroude Pink Floyd-werk, maar dus ook de vroege Porcupine Tree (On the Sunday of Life-era). Tussen de echte songs door zitten net als op deel een van de White Nights verhalen-cyclus (soms) wazige intermezzo’s zoals het titelnummer. Hierin stuitert iemand halfdronken over een cheapass kinderorgel en komt plots een hijgende hond op je af lopen. Eigenlijk is niets aan White Nights: Glowing Lights heel erg normaal. Dat maakt de cd (of beter het vinyl!) misschien een beetje moeilijk te doorgronden, maar het lijkt me niet iets waar de band zich druk om maakt. Waarom zouden ze ook. De drie zetten doodleuk als een minuut stilte als afsluiter op de plaat en noemen dit “Endstille”. Je zou je af kunnen vragen waarom ze dat doen, maar een minuut stilte na zo’n mooie plaat, dat werkt echt heel goed kan ik je verzekeren.

mij=Tonefloat / Crazy Diamond