These New Puritans – Hidden

Ik houd van bands als These New Puritans. Bands die ambitieuze albums maken die dreigen om te vallen naar pretentieus, maar juist aan de goede kant van de streep blijven en daardoor bijna geniaal zijn. Hidden, de nieuwe cd van deze Engelsen, is hier weer zo’n geweldig voorbeeld van. Neem alleen al de inleiding (“Time Xone”) waarin Jack Barnet en zijn band zwaar op de hand de klassieke kant op gaat. De zwaar aangezette blazers (dertien man sterk) roepen gelijk een weemoedig gevoel op. Niet bepaald een introductie waarna de gemiddelde muziekliefhebber denkt: gezellig, hier ga ik eens even lekker voor zitten. Daar is ook helemaal geen reden toe. Want in het navolgende “We Want War” blijven de blazers aanwezig, maar worden ze bijgestaan door vervreemdende elektronische klanken met duistere beats en creepy zang. Het klinkt een beetje alsof Trent Reznor zijn metalhart eruit gesneden heeft en vervangen heeft door een klassieke component. Dat vind ik bijzonder en boeiend. Helemaal als hij van declameren op een Underworld-achtige manier (check “Attack Music”) overstapt op softe, bijna 80s synthipop-achtige vocalen terwijl hij op de achtergrond wordt bijgestaan door naar opera neigende vrouwenvocalen. Ik zei toch al: ambitieus, neigend naar pretentieus. Ik moet door de manier van werken nog wel eens denken aan Joe Jacksons ambitieuze Heaven & Hell-project. Eigenlijk klinkt Hidden als de electropunk variant hier op. Maar in bijvoorbeeld “Hologram” laten ze horen dat ze het zonder die electro en beats ook kunnen. Het levert een bijzonder album op dat mij intrigeert van begin tot eind en waar ik voorlopig nog niet op uitgeluisterd ben.

mij=Domino / Munich