Hoe zou deze cd geheten hebben als Will Hoge niet een bijna fataal ongeluk gehad had tijdens de opnamen ervan? Dan was het vast niet The Wreckage geworden. Alhoewel, misschien ook wel, want het liefdesverhaal dat hij vertelt in het titelnummer verwijst in niets naar het ongeluk. Muzikaal gezien is er ook weinig veranderd ten opzichte van zijn voorganger Draw The Curtains. Wie Tom Petty, Bob Seger en Bruce Springsteen een warm hart toedraagt heeft met The Wreckage een mooie aanvulling voorhanden. Maar Hoge heeft zeker een stem die bij mij beter in het gehoor ligt dan deze drie, hij zingt net wat soulvoller, de kant van Paul Carrack op. Ik vind Hoge op zijn best als ‘ie het tempo er een beetje inhoudt. Zo’n pianoballade als “Too Late, Too Soon” dat vind ik niet zijn beste kant. Maar als hij een ballad combineert met samenzang, zoals hij dat doet in “Goodnight/Goodbye” met Ashley Monroe (die eerder met The Raconteurs samenwerkte in “Old Enough“), dan werkt het weer wel. Maar toch, doe mij maar een strakke rocker als “Long Gone” waarin sessiecats Devin Malon en Kenny Vaughan hun gitaren lekker laten ronken. Dat nummer schreef hij samen met Jim Lauderdale die blijkbaar hier meer peper in zijn reet heeft dan op zijn releases onder eigen naam. Hoge is sowieso een samenschrijver. Slechts drie liedjes op The Wreckage zijn alleen van zijn hand, maar in kwaliteit doen ze verder niet onder voor de andere negen. Al zou de goede productie van Charlie Brocco en Ken Coomer (o.a. Wilco) hier zeker ook een steentje aan bijgedragen kunnen hebben. Voor Will is het nu hopen dat eens een van zijn tracks opgepakt wordt door een radiostation of misschien zelfs wel gebruikt wordt in een commercial. Want er is absoluut ruimte op de markt voor iemand als hem.
mij=Ada / Ryko / Rough Trade