Zo’n twee jaar geleden was daar het debuut van Airbourne, een Australische hardrockgroep die het gat dat AC/DC had laten vallen mooi vulde. Helaas voor hen besloten Angus en Co zelf de gitaar weer op te pakken, waardoor naar mijn mening de aandacht voor Airbourne een beetje ondersneeuwde. De groep vist tenslotte in het zelfde rockvijvertje en met een nieuw album op komst, No Guts No Glory, is het nu aan Airbourne om de eeuwige vergelijking met AC/DC van zich af te schudden. Ik reisde af naar Amsterdam en stelde een aantal vragen aan drummer en ‘mate’ Ryan O’Keeffe over wat Airbourne de komende jaren in petto heeft.
mij=Interview: Danny:
Om maar meteen de deur in huis te vallen: Heeft er al iemand van AC/DC gebeld van “jongens, we willen ons geluid terug?”.
'Nee, niet echt…' (Ryan lacht hard). 'Natuurlijk zijn ze van grote invloed voor ons geweest, ook omdat het een Australische band is. Maar er zijn in Australië veel meer bands die dit geluid hebben. We hebben onlangs The Poor gezien en dat was een van de beste shows ever. Ze hebben net een nieuw verzamelalbum uit, dus ga daar maar eens naar luisteren. En natuurlijk is ook Rose Tattoo van grote invloed op ons geweest. Meer nog dan AC/DC. Eigenlijk alle jaren '70-rock is wel een invloed.'
Heb je er een verklaring voor dat jaren 70 rock zo'n grote invloed is op bands uit Australië? Jullie grijpen op dat geluid terug, maar ook bijvoorbeeld Wolfmother doet dat.
'Als je van de ene naar de andere kant van Australië wilt vliegen duurt dat zo'n zestien uur. Dat wil zeggen dat het dus heel groot is en dat veel muziekstijlen je niet eens bereiken als je in een klein gehucht in de outback opgroeit. Dus heel veel oude muziek uit de jaren '70 is daar nog, en daar groei je dan mee op. Ik denk dat dat er veel mee te maken heeft.'
Nog even terugkomend op de vergelijking met AC/DC. Hoe staan jullie daar zelf in, zijn jullie het nog niet zat?
'Nou ja, we zijn niet van plan hierin iets te veranderen. We willen gewoon rock spelen en dat is het. We zijn er ook niet op uit om de wereld te veranderen. We doen gewoon ons ding en dat willen we blijven doen. Als mensen ons willen vergelijken met een van de beste bands op de wereld, van mij mogen ze hoor.'
Er komt een nieuw album uit. Is de single al bekend ?
'Ja, “No Way But The Hard Way” wordt de eerste single. Het liedje gaat eigenlijk over het opgroeien in Australië en hoe zwaar dat was. Als je muziek wilt maken is het extra zwaar daar. Voor ons waren er maar twee keuzes. Of werken bij een pompstation en net kunnen rondkomen of muziek maken en niks verdienen. En dat eerste lag ons niet zo, maar we hebben wel een lange weg moeten afleggen voor waar we nu staan. Daar gaat dat liedje vooral over.'
Ik hoorde dat Johnny K. (die o.a. Disturbed en Machine Head produceerde) het nieuwe album heeft geproduceerd. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen?
We hebben met een paar producers gepraat en hij was degene die het meest gepassioneerd was. Daarnaast wilden we dat ons live-geluid, met alle energie niet verloren ging op de plaat en hij is een meester in het vastleggen daarvan. En we hebben het in een leefbare studio op kunnen nemen.'
Ja, want ik hoorde dat jullie ook echt in de studio leefden?
'Ja, dat klopt. We wilden geen moment van inspiratie verloren laten gaan, dus als je in de studio ook echt leeft en je krijgt een idee, dan kun je het ook meteen opnemen. Soms werd Joel midden in de nacht wakker en ging hij een riff opnemen die hij net gedroomd had of zo, en dan schrok ik wakker achter mijn drumstel. In het gebouw onder de studio was ook een verbouwing aan de gang, waardoor je om 6:30 uur werd gewekt door een drilboor. Een paar dagen geleden luisterden we naar de opnames terug en nu blijkt die drilboor ook in één van de nummers te zitten, dat hadden we niet eens gehoord. Het werkte gelukkig wel. Ik ga je niet vertellen welk nummer, dat mag je zelf uitvogelen. Maar je mag me eraan houden, van nu af aan gaan we de albums alleen nog maar op deze manier opnemen.'
Krijg je dan niet het gevaar dat je elkaar te veel op de lip zit?
'Nee, we leven al een tijdje zo dicht op elkaar dat we eraan gewend zijn. Er zijn altijd wel wat irritaties, maar we zijn een grote familie geworden. En dat moet ook wel, want met dit album gaan we twee jaar ‘on the road'.
Ik zag dat er eerst wat kleine clubshows komen, daarna wat festivals. Vorig jaar speelden jullie op Wacken Open Air voor 60.000 man. Is jullie aanpak per show dan ook verschillend?
'Nee. Niet echt. Bij een grote show proberen we het clubgevoel te houden en bij de clubshow proberen we het stadion naar binnen te brengen. Het zal de volle 200 procent worden, met alle lichteffecten zodat je blind wordt zonder je zonnebril. We proberen elke keer onze beste show te geven.'
Wie zijn jouw grote voorbeelden als drummer zijnde?
'Nicko McBrain van Iron Maiden. Zeker weten. Ik speel absoluut veel slechter dan hij, maar hij is wel echt een held. Ik zat achter hem toen we een festival deden in Italië en ze speelden “The Trooper”. Echt, die man is zo geweldig. Hij drumt wat goed is voor de band en voegt daar zelf wat aan toe. En hij is geen ego-mannetje. Wat ik doe is veel simpeler, ik speel wat goed is voor iedereen. Ik hou van een simpele vierkwartsmaat. Soms heb ik een leuke break of fill, die ik zelf niet eens hoor en dan zeggen de anderen “doe dat nog eens”.'
Ben je dan niet bang voor het Spinal Tap-moment?
'Wat, spontaan in vlammen opgaan, bedoel je? Ik maak me meer zorgen om Joel op het podium. Ik zit redelijk veilig achterin.'
Nee, ik bedoel dat je op die manier zo snel vervangbaar bent.
'Nee, dat zal niet zo snel gebeuren. Het is zoals ik al eerder zei een familiegebeuren. Als iets niet goed is, zeggen we het elkaar ook recht voor zijn raap. Dat kan ook alleen als je het vertrouwen binnen een band hebt zoals wij dat hebben.'
Over Spinal Tap gesproken. Al eens verdwaald onder het podium?
'Je gaat het niet geloven, maar al die clichés in die film zijn gewoon waar. En je denkt dat het jou nooit gaat gebeuren als je met een bandje begint. Zo is het al eens voorgekomen dat toen we ergens voor de derde keer speelden als een voorprogramma, dat we opeens in de keuken stonden met onze instrumenten. En blijven volhouden dat het podium de vorige twee keren ook gewoon naar links was. En Joel is ook wel eens in een lichtbak gevallen en zo.'
Hoe staan jullie tegenover de veranderende muziekindustrie?
'Daar maak ik me niet zo veel zorgen om. We spelen vooral rock omdat we dat willen. Als we het voor het geld deden zou dat al de verkeerde reden geweest zijn. We kunnen de wereld over, spelen, en dat was het doel al sinds we kinderen waren. En er is heel wat verandering in de muziekindustrie gaande, maar of dat ten goede is, ik weet het niet. Het kan volgens mij in ieder geval niet erger. Maar eigenlijk kan het me niet zo heel veel schelen, want in eerste instantie maak je toch vooral muziek voor jezelf.'
Maar zien jullie mogelijkheden in de nieuwe technieken om jullie muziek aan de man te brengen?
'Ja, internet helpt wel. Ik vind eigenlijk dat het reguleren van de inkomsten van downloads bij de overheden moeten komen te liggen. Zij hebben de macht middels wetgeving om tegen internetproviders te zeggen dat voor elke download van bijvoorbeeld een liedje 1 cent moet worden afgedragen aan de muziekindustrie. Dan is het probleem zo opgelost. Iedereen blij. Jij kunt dan gratis downloaden, de muziekindustrie krijgt alsnog zijn geld en zo kunnen wij platen blijven maken en spelen. Er ligt genoeg geld bij de internetproviders om dat op te vangen, geloof me.'
In het verleden hebben jullie een video gemaakt met een rolletje voor Lemmy (Kilmister van Motörhead) erin. Zijn er op het muzikale vlak nog artiesten met wie jullie in de toekomst zouden willen samenwerken?
'Ja, zeker met Lemmy. En met Rose Tattoo zou cool zijn. The Poor, of Angus zou kunnen. Eigenlijk nooit echt over nagedacht. Moet ik eens in de groep gooien, maar de komende twee jaar hebben we er toch geen tijd voor. Dat schema zit al aardig vol.'
Wat doen jullie tijdens die twee jaar met je vrije tijd?
'Op een speeldag doen we eigenlijk vrij weinig en is het veel van hetzelfde. Bus uit, promo, bananen eten, spelen, bus weer in. Dat is het. En vrije dagen tussendoor zijn soms echt voor jezelf, maar dan ben je zo moe dat je niks doet. En soms organiseert onze manager een groepsuitje. We zijn een paar keer naar van die brouwerijen geweest van whiskey in Schotland. En dan is vooral het proeven leuk. Of we gaan naar een lokale pub. Hier in Holland zijn we wel eens in pub in gedoken, dan snuif je toch nog wat van de cultuur op en ben je onder de mensen.'
Na deze vraag wordt mij verteld dat mijn tijd er bijna op zit. Ryan vraagt me of ik anders nog tips heb. Ik raad hem aan de Heineken-brouwerij in Amsterdam te bezoeken als daar tijd voor is. 'Beer is always good, mate!' roept hij me lachend na.