Balthazar – Applause

De kans dat je als winnaar van Humo’s Rock Rally een goede toekomst tegemoet gaat is een stuk groter dan wanneer je de Grote Prijs van Nederland gewonnen hebt in welke categorie dan ook. Maar ook als je niet op het podium belandt kun je het ver schoppen. Balthazar moest in 2006 onder andere The Hickey Underworld en The Black Box Revelation voor zich dulden (geen misselijke namen dunkt me), maar ging wel met de publieksprijs aan de haal. Ze hebben alle tijd genomen om aan de songs voor hun debuut-cd te schaven, maar het resultaat is er naar. Het leuke aan Applause is dat het zo’n plaat is die je overal langs kunt leggen om oneindig veel vergelijkingen met andere bands te maken, maar uiteindelijk sla je steeds de plank mis. The Cure zonder Robert Smith, Gorillaz zonder tekenfiguren, Yonderboi met een band achter zich, Arctic Monkeys met minder gitaren, dEUS maar minder arty farty, Portishead met minder weemoed, Ozark Henry op het juiste pad. Als een getrainde kameleon past Balthazar zich qua geluidskleur aan naar precies die sound waar de desbetreffende song om vraagt. Het geeft Applause een rijk geluid, zonder te bont te worden. Door de stemmen van Maarten Devoldere en Jinte Deprez wordt alles solide bij elkaar gehouden. Wat ook een dikke plus is bij Balthazar is dat ze met Patricia Vanneste een vaste violiste in huis hebben. Van de mogelijkheden die dat biedt (al dan niet door haar Korg gehaald) maakt de band perfect gebruik. De manier waarop zij ingezet wordt in bijvoorbeeld “Throwing A Ball” en “Blues For Rosann” is uitermate slim. Maar ook de baslijnen van Simon Casier en het stevige, strakke drumwerk van Christophe Claeys en het to-the-point gitaarwerk van Jinte Deprez mag niet onvernoemd blijven. Samen maken ze Applause tot ��n van de leukste Belgische albums van de afgelopen jaren.

mij=Quiet / Munich