Wat te zeggen over deze Finnen? Tja, het is damesmetal volgens de regeltjes, en eerlijk gezegd is dat al niet helemaal mijn ding. Het is overigens geen sprookjesmetal met een klassiekerig zingende dame, zangeres Annika Jalkanen zingt met een goede, maar vooral normale stem. Met name in de combinaties met mannenstemmen bevalt me dat best. Helaas is de productie volkomen vlak, met name de ritmegitaren ontberen elke dynamiek. Dat maakt dat de nummers op intro en outtro na één doorlopende muur van gitaren hebben. Nou ja, een gipsplaten wandje, want erg massief klinkt het allemaal ook niet. Gevolg van deze ontbrekende dynamiek is dat ook nummers die best potentie hebben, zoals “Broken Mirror”, niet uit de verf komen. De cover van Kylie Minogue‘s “Confide In Me” is grappig, maar niet meer dan dat. Een vergelijking met het origineel kan ik niet maken, maar dat vergeeft u me vast. Wanneer je niet al te spannende composities met een hoop bombast wilt opleuken, wil een goede productie nog wel eens het een en ander verdoezelen. Als juist die niet deugt, wordt het Sleutelbloempad een weinig aantrekkelijk platgetreden paadje.
mij=Mascot / Bertus