Ze timmeren al jaren aan de weg en worden omschreven als ‘first and foremost a progressive-rock band in the tradition of 70s giants YES, ELP, Genesis, and Kansas’. En ik had nog nooit van ze gehoord: Glass Hammer. Dat moest natuurlijk veranderen, maar of hun laatste cd Three Cheers for the Broken-Hearted nou zo’n goed uitgangspunt is om ze te leren kennen? Ik betwijfel het. Want daar waar fans enthousiast verhalen over symfonische muziek met de sfeer van Tolkiens epos The Lord of the Rings, hoor ik iets heel anders. Allereerst onevenwichtigheid: nummers als “Come on, come on” of “A Rose for Emily” zijn van een popperige truttigheid die ik niet verwacht bij een progressieve rockband, en stampers als “Sleep On” of “Hyperbole” zijn lomp en lawaaierig. De band probeert intellectueel uit de hoek te komen met titels als “Schrodinger’s Lament” (oehhh… moeilijk!) maar schaamt zich blijkbaar ook niet voor teksten als ‘Yet springtime turned to summer, then to fall / And I never saw the writing on the wall’. De zang wordt afgewisseld tussen Susie Bogdanowicz en Fred Schendel, maar beiden hebben een ietwat vlak en vooral erg saai klinkend stemgeluid, hetgeen het Tolkien-gevoel ook niet echt ten goede komt. Kortom: ik ben niet erg gecharmeerd van deze muziek. Wellicht hebben ze op eerdere albums een geluid laten horen dat me beter zou zijn bevallen, maar deze laatste is nou eenmaal de cd die op mijn deurmat viel een paar weken geleden. Jammer voor Glass Hammer, maar ook een beetje jammer voor mij. Want ik was er zo aan toe, een spannend muzikaal avontuur.
mij=Sound Resources / Bertus