Goldfrapp

‘Ik vind dat het onze taak is om te dromen.’
Knalpaars, gifgroen en fluorescerend geel. Vier keer op een rij. Ze doen bijna pijn aan mijn ogen, deze felgekleurde beenwarmers. Wat een apart toeval dat ik ze nu tegenkom. Op de achtergrond schalt Head First uit de speakers. Het Goldfrapp-album dat ongetwijfeld de boeken in zal gaan als hun eighties album. Negen compacte composities bomvol catchy hooks, vette synthesizermelodieën en pompeuze drums met zo’n galmende knal precies op de tel. Je zou er haast felgekleurde beenwarmers van gaan dragen. Toch klinkt alles ontegenzeggelijk herkenbaar Goldfrapp. Neem dat van mij aan. Ik volg de verrichtingen van de intrigerende Alison Goldfrapp en haar muzikale compagnon Will Gregory namelijk op de voet. Laat ik er geen doekjes om winden en verklappen dat ik fan ben. Dus daar sta ik dan, wachtend voor een hotelkamerdeur in The Grand in Amsterdam op een teken van de vertegenwoordiger van EMI om naar binnen te gaan. Ik heb niet snel last van zenuwen voor een interview. Vandaag gieren ze door mijn keel. Alison heeft nu eenmaal de reputatie niet de gemakkelijkste dame te zijn als het op interviews aankomt. De deur gaat open. Ik ben aan de beurt.

mij=Interview: André
Twee intimiderende Ray Ban-zonnebrillen kijken mij aan. Een handige manier om de verhoudingen duidelijk te maken. Om een afstand te creëren tussen interviewer en geïnterviewden. Aan mij de taak om die afstand kleiner te maken. Laten we eerst maar eens praten over de stijl van het nieuwe album. In het verleden werd reeds ge-Tiptoed richting de eighties, nu duikt de band er Head First in. Op welk moment werd die keuze gemaakt? Het blijft angstvallig stil. 'Op welk moment?', herhaalt Alison en haar blik dwaalt af. Stilte. Ik vul de stilte op met een specifiekere vraag. Was er een vooropgezet plan of probeerden ze wat verschillende sounds uit en kwamen zo bij de jaren '80 terecht? Gelukkig is daar Will Gregory. Op vriendelijke toon neemt hij het initiatief: 'Precies. Ik denk dat dit altijd de manier is geweest waarop wij werken. Dingen uitproberen. We zijn altijd fan geweest van het soort discogeluid met zo'n grootse drummachine. Het is iets wat altijd al in ons heeft gezeten.' Supernature knipoogde al duidelijk in die richting. 'Inderdaad. Bij Supernature kregen we echter het gevoel dat we bijna ieder hoekje en gaatje hadden gevuld met een synth of geluid dat op je af sprong en 'baaaahh!' riep. Er zat geen ruimte in. Dat vonden we fijn aan Seventh Tree. De ruimte. Het tegenovergestelde van Supernature. Ik denk dat we met het nieuwe album terug wilden naar het verheffende en energieke van Supernature, maar dan met een wat zachtere, muzikalere benadering die mogelijk van Seventh Tree kwam.' Omdat Alison voorlopig meer interesse lijkt te tonen in haar amandelcakeje – 'hmmm, it's a bit dry' – dan aan het gesprek deel te nemen, gaat Will verder met uit te leggen wat ze probeerden na te streven met de opnames van Head First. Dat ondanks de terugkeer naar de wat meer groovy, dansbare synthersizersound de band zich deze keer niet achter de glitter en het edgy geluid wilde verschuilen. Het moest allemaal wat directer zijn. 'Minder tweeslachtig.', klinkt het plotseling vanaf de andere hoek van de tafel. Aha, Alison heeft haar cakeje op.
Gelukkig blijkt Alison vanaf dit moment een stuk spraakzamer te zijn. Alsof ze eerst even de kat uit de boom kijkt om de intenties van de journalist te peilen. Ze hoeft in ieder geval niet bang te zijn dat ik in zal gaan op haar biseksualiteit. Sinds een foto van haar en haar nieuwe vlam Lisa Gunning bovenaan een xenofoob artikel in The Sunday Times prijkte, zal ze daar genoeg over lastig zijn gevallen. Voor meer informatie daarover verwijs ik naar de daarvoor bestemde bladen bij uw lokale kapper. Alison vervolgt: 'Het opnameproces voelde natuurlijker. Meer relaxed en minder geforceerd dan voorheen.' Nog nooit heeft de band een album zo snel opgenomen. Ze hadden zelfs halverwege de opnames tijd zien vrij te maken voor de opnames van de soundtrack voor Nowhere Boy, een biopic over de jeugd van John Lennon. Alison laat weten dat het verfrissend was om even iets heel anders te doen. Het werken aan die soundtrack is echter niet de reden waarom er op Head First geen enkel nummer is voorzien van een groot strijkersarrangement. Will: 'Ik weet eigenlijk niet waarom dat zo is. Het was blijkbaar niet nodig.' Alison: 'Ik denk dat we de eenvoud wilden behouden. Stijkers geven meteen een romantischer geluid en dat hebben we in het verleden al zo vaak gedaan. We wilden kijken hoe ver we konden gaan zonder dat element te gebruiken.' 'Er zit overigens wel een klein strijkersarrangement in het nummer “Dreaming” van Davide Rossi, de violist die in onze liveband zit. Hij speelt mee in het stuk aan het eind.', voegt Will eraan toe en zingt het bewuste melodietje.

In het titelnummer komen we de regels 'I am your visitor / I'm on the other side of your world' tegen. In eerdere interviews werd er regelmatig gerefereerd aan The Visitors van ABBA. Is die tekst een bewuste verwijzing daarnaar? Alison lacht en legt uit dat het meer een vreemd soort toeval betreft: 'Ik heb die regel lang geleden geschreven in mijn notitieboek tijdens een vakantie. Ik was het al helemaal vergeten. Toen we later The Visitors aan het luisteren waren, wat dus een van de belangrijkste invloeden is geweest op ons, kwam ik die regel weer tegen en viel het allemaal op zijn plek. Een vreemd soort toeval. Of misschien wel niet. Je weet nooit zeker hoe dat soort dingen werken.' Gelooft ze dan dat er meer achter zit? Een hogere macht? 'Het lot. Ja, daar geloof ik wel in. Creatief gezien word je misschien aangetrokken door dingen die met elkaar te maken hebben maar die je niet altijd kunt herinneren.' Dat is een beetje vaag. Alison besluit het uit te leggen aan de hand van een voorbeeld, tenminste dat is haar intentie: 'Wat is een ander woord voor leeftijd? Oh god. [lacht] Zul je net zien dat ik het niet helemaal precies meer kan herinneren.' 'Je vintage?', probeert Will. 'Nee, dat was het niet. Anyway. Ik had dus een droom waarin ik de betekenis van dat woord aan een vriendin vroeg. Uiteindelijk vertelde ze me dat en had ik zoiets van 'Okay thanks'. De ochtend daarna zocht ik het woord op in het woordenboek en die betekenis bleek precies te kloppen.Zo vreemd. Misschien wist ik dus onbewust wel wat het was.' Wat volgt is een steeds waziger wordende discussie over de sturing van het lot tegenover diep gelegen patronen en connecties in het onderbewustzijn. Zo wazig zelfs dat Alison op een gegeven moment roept: 'Ik heb echt geen idee waar ik nu over aan het praten ben!'
Toch moge het duidelijk zijn dat het onderbewuste een grote bron van inspiratie is voor haar en Will. Het tweetal heeft altijd al een voorkeur gehad voor een beeldtaal in het artwork en videoclips die ergens tussen de zweverigheid van een dagdroom en de broeierigheid van een nachtmerrie laveert. Een van de nieuwe nummers heet “Dreaming”, in “Believer” zit het in een stukje tekst en zelfs de albumtitel Head First komt uit een droom van de zangeres. Alison: 'Er wordt er inderdaad aardig op los gedroomd. Het is toch eigenlijk ook iets wat je moet doen? Ik vind dat het onze taak is om te dromen.' Will knikt instemmend, maar wil daar graag aan toevoegen dat ze liever niet van het soort beangstigende dromen moet zijn waarmee zijn muzikale partner zo nu en dan op de proppen komt. 'Alison droomde ooit dat een goede bekende was aangevallen. De volgende dag bleek dat dit in werkelijkheid ook was gebeurd.' Dat klinkt alsof ze paranormaal begaafd is. Alison schiet in de lach en ontkent: 'Nooooo! Oh my god no! Maar ik ben wel goed in dromen. Mensen zouden daarvoor meer en vaker de tijd moeten nemen. Uit het raam zitten staren en lekker dagdromen.'

Inmiddels heb ik het idee dat er een volledig andere Alison tegenover me zit dan de stugge tante bij aanvang van het interview. Misschien dat het me daarom ook nu pas opvalt dat haar hagelwitte zijden blouse afleidend laag opengeknoopt is? Enfin, ik voel me in ieder geval genoeg op mijn gemak om de eerdergenoemde kleurrijke beenwarmers eens tevoorschijn te halen. In hoeverre zou het toeval zijn geweest dat ik deze typerende jaren tachtig iconen tegenkwam tijdens het luisteren van Head First? 'Oh my gosh! Oh dear!', is Alison's eerste reactie. Will vindt ze er niet echt warm en een beetje goedkoop uitzien. Hoewel Alison ze ook 'not of fine quality' vindt, waag ik het toch haar te vragen of ze zou overwegen deze ooit te dragen. Ze trekt spontaan de vodjes over haar armen heen: 'Misschien zo?' 'Hmmm, maar dan wel met een wat subtielere belichting', suggereert Will. Het is nog maar de vraag of we dit soort attributen tijdens de komende tour op het podium zullen zien. Alison heeft al wel wat ideeën die al tijdens het schrijven zijn ontstaan, maar nog niks definitiefs. Ik vraag me af in hoeverre Will bij de liveshows betrokken zal zijn. Hij verschijnt immers met hoge uitzondering bij Goldfrapp-concerten zelf op het podium. Will: 'Ik hou me vooral bezig met de voorbereidingen. Of we de juiste sound te pakken hebben. Je kunt aan de andere kant van het podium veel beter het totaalbeeld bepalen. Op een gegeven moment, als ik tevreden ben en er vertrouwen in heb, laat ik het los en zal ik de tour verlaten. Wat niet wil zeggen dat ik me dan helemaal niet meer met Goldfrapp bezig hou. Ik stort me dan weer op andere Goldfrapp-gerelateerde dingen.'
Terugkomend op het visuele aspect haal ik er de afbeelding op de hoes van de single “Rocket” bij. Hierop staat Alison in een zuurstokroze overall, terwijl er een lichtstraal uit haar hand schiet. Wat voor soort straal zou dat kunnen zijn? Alison: 'Wat voor soort straal? [lacht] Dat is een beetje een technische vraag, niet?' Laat ik het anders stellen: over welke speciale bovennatuurlijke kracht zou ze zelf willen beschikken? Ze denkt even na en concludeert dat de kracht om zichzelf te verplaatsen wel handig zou zijn: 'Net als in Star Trek. Toch?' Will bevestigt: 'They beamed up.' Alison's keuze staat vast : 'Ja. Dat is het. Dan zou ik aan het eind van dit interview zo – psjoemm! – in luttele seconden terug in Londen zijn. Niet eindeloos te hoeven wachten in de lounge en op het vliegveld. Vakanties zouden ook langer kunnen duren. Dan zou je een powerholiday kunnen doen. Net als sommige mensen een powernap doen.' Will is het met haar keuze eens: 'Je zou een mooie kleine ranch in Brazilië kunnen hebben om daar af en toe naar toe te gaan om te lunchen in de zon.' Ook Alison ziet het helemaal zitten: 'Een terras, de zon en een glas wijn. Hmmm. That would be lovely!'