Het heeft even geduurd voordat er een stukje van mijn hand over het derde album Plastic Beach van Gorillaz op File Under verscheen. Ik had er zogezegd even tijd voor nodig; het is geen album om even in een middag te ontleden. Het nieuwe is er sinds hun eerste ep in 2000 uiteraard wel vanaf. De grap is inmiddels overbekend. In 2001 was hun debuutalbum Gorillaz een succes, en hun geweldige single “Clint Eastwood” helemaal. Als album was wat mij betreft de opvolger uit 2005 Demon Days constanter dan hun debuut. Als single was er met “Dare” een minder groot succes, maar ik lustte er wel pap van. Nu zijn we in 2010 beland en er was bijna geen ontkomen aan: er is een nieuw album Plastic Beach. Wie gaat voor het singlesucces van Damon Albarn, Jamie Hewlett en hun mannen kon in dit album wel eens teleurgesteld zijn. Ik denk niet dat er een nummer opstaat dat er uitspringt als singlekandidaat. Al doet de eerste single die ervan getrokken is, “Stylo”, het in ons land beter dan “Dare”. Plastic Beach is wat mij betreft echter veel meer een totaal concept dat je tot je moet nemen. Op dit album doet een behoorlijke rij gasten mee: Snoop Dogg, Mos Def, Bobby Womack, maar ook Mick Jones, Lou Reed en Mark E. Smith. Vreemd genoeg zijn ze slechts onderdeel van het totale Plastic Beach-geluid, zonder zelf de aandacht te vragen. Nog steeds is Gorillaz een kakofonie van stijlen die gaat van hiphop, funk, soul tot pop. De dub is echter wat meer naar de achtergrond geschoven. Ik moet eerlijk zeggen dat het even duurde voordat ik er zogezegd ‘in’ kwam, maar de conclusie is dat ik ook deze release van deze apen niet zou willen hebben gemist. Het is wederom een heerlijke trip.
mij=Virgin / EMI
Ik heb nu anders al drie mensen gehoord die het best geprobeerd hebben met deze plaat, maar uiteindelijk toch teleurgesteld afhaken. Het gebrek aan singles als “Clint Eastwood”, “Feel Good Inc” of “19-2000” helpt niet mee. Waar zat voor jou het punt dat-ie wél bleef hangen?
Het punt zit hem in het totaal. Ben meer een album dan een single-man. 😉
Als album bekeken vond ik het eigenlijk één lang dieptepunt met heel veel gastvocalisten.
Maar die gastvocalisten passen prima, terwijl ze toch behoorlijk verschillend van aard zijn, in het Gorillaz-concept. Ik vrees echter dat wij hier te maken hebben met de “smaken-verschillen-griep”. 😉
De videoclip bij “On Melancholy Hill” die momenteel ongeveer op alle muzieklogs langskomt is wederom in 3D, net als die bij “Stylo”, wat sowieso al een conceptuele misser is omdat een van de bandleden 2D heet. Daarnaast is zowel de clip als het liedje een relaxed niemandalletje. Gaat helemaal nergens over. Het feit dat EMI de clip op YouTube en Metacafe massaal aan het verwijderen is (iets met reclamebeleid) is misschien maar net goed.
http://www.dumpert.nl/mediabase/994421/b101083c/dumpert_muziek.html
Nou. He, he, eindelijk weer een Gorillaz-animatie die ertoe doet.
http://www.youtube.com/watch?v=MypXWl_uBCU
Net als Arcade Fire probeert Gorillaz een HTML5-ervaring te bieden, maar uniek of bijzonder is-ie zeker niet en hij is specifiek gemaakt voor de browser Internet Explorer 9 beta met een zak geld van Microsoft. Het komt volgens mij grotendeels neer op een reclamefilmpje voor IE9 in AVC1-formaat, dat daarom niet out-of-the-box werkt in andere browsers. Ronduit jammer dat de groep zich hiervoor leent.
http://gorillaz.com/club-room
Het album ‘The Fall’, geheel componeerd op een iPad door Damon Albarn in diverse hotelkamers (met alle bijbehorende voor- én nadelen), is te streamen vanaf http://thefall.gorillaz.com/ .