Een eerste lentedag. Ik zit in de achtertuin. De bleke zon klimt hoger. De wind raakt me niet in mijn luwe hoekje. Naast me ligt de kat languit gestrekt op de donkere terrastegels, zijn ogen dichtgeknepen tot twee dunne strepen. De tuindeuren staan wijd open en het zonneterras wordt gevuld met de broeiende woestijnamericana van Guano Padano. Ik hoor flarden surfmuziek, een verstilde tremologitaar, een staande bas. Brushes aaien over de drumvellen. Ik sluit mijn ogen. Ik hoor een gefloten Morricone-melodie. Schetterende blazers, een hese klarinet. Spaghettiwestern. De gebronsde, gegroefde gelaten van Charles Bronson en Henri Fonda. “Once Upon A Time In The West“, in mijn achtertuin. De zon prikt. Calexico is niet ver weg, heel dichtbij zelfs. Bij de release notes van dit eerste album van het Italiaanse trio Guano Padano schreef Calexico-voorman Joey Burns hoogstpersoonlijk een track-by-track review. Hij is complimenteus. Iets over dat de muziek goed past bij de cinema van Fellini, Leone, Jarmusch en Sofia Coppola. Kan ik me alles bij voorstellen. Dan hoor ik een bekende melodie. Een stem, voor het eerst op dit verder instrumentale album. Het is een cover van Hank Williams‘ Ramblin’ Man. Onvast gezongen in onbeholpen mediterraan Engels door een croonende Bobby Solo, een Italiaanse schlagerzanger die zijn hoogtijdagen een halve eeuw geleden vierde. Hier vergalopperen de Italianen zich op grootse wijze, met deze rumba-versie van de veelgecoverde, duistere en desolate country-klassieker. Een rilling gaat door me heen. Ik open mijn ogen. Wolken voor de zon. Ik zit op een plastic tuinstoel in mijn nog winterslapende tuin. De kat staat op, rekt zich uit en loopt weg. Een koude windvlaag. De betovering van Guano Padano is verdwenen. Als ik naar binnen loop en de tuindeuren sluit, sterven de laatste Ry Cooder-gitaarklanken weg. Dit warme en sfeervolle eerste album van Guano Padano maakt nog geen zomer. Maar het zit er wel heel erg dichtbij.
mij=Important Records / Bertus