Het was me niet helemaal duidelijk wat ik moest gaan verwachten van het solo-album van mr. a balladeer, Marinus de Goederen. Stiekem is hij namelijk natuurlijk ook gewoon a balladeer. Dus waar zou het verschil dan in moeten gaan zitten? Ik hoopte stiekem hoop dat ‘ie misschien wel een pianoalbum opgenomen had. Dat had me machtig mooi geleken, omdat ik vind dat Marinus een stem heeft die mooi kleurt bij warme pianoklanken. Ook al bewijst een track als “Noah” dat hij echt nog een keer zo’n album uit moet gaan brengen, Sorry, Kid is niet ‘een man met een piano’-album geworden,. Ik zou bijna helaas zeggen, maar dat zou onjuist zijn. Sorry, Kid is namelijk wel degelijk een mooie plaat geworden. Wat ik vooral erg fraai vind is de inzet van leden van het Metropole Orkest. Hun strijkers geven bijvoorbeeld “What the world needs now is a killer storm” een extra dramatisch tintje en de blazers in “One Sunday” zijn een minder aanwezige, maar wel een fraaie toevoeging. Bij beluistering van Sorry, Kid wordt overigens ook al snel duidelijk waarom Marinus de plaat als mr. a balladeer uitbrengt. Je krijgt als luisteraar namelijk een inkijkje in zijn ‘ik’-wereld van vroeger en nu. Dat levert af en toe bijna pijnlijk confronterende momenten waarin hij zijn hart lucht en misschien ook wel afrekent met enkele demonen uit het verleden. Muzikaal gezien schuurt Sorry, Kid flink tegen a balladeer aan, maar dat zal vast en zeker niemand verbazen. En bovendien een aanbeveling.
mij=Eigen Beheer