Pantha Du Prince – Black Noise

Als recensent probeer ik beïnvloeding te voorkomen, wat er toe kan leiden dat ik met half dichtgeknepen ogen websites bekijk en gedeeltelijk met de hand afgedekte tijdschriften lees. Met Pantha Du Prince was er echter geen beginnen aan. De buzz rond deze op het eerste oog toch vrij obscure release is dermate groot. En terecht. De Duitse technoproducer Hendrick Weber treft het hart van de luisteraar met een subtiele Three Finger Death Punch. Black Noise opent met Oosters aandoend gezoem en vooral een hele hoop belletjes, overduidelijk het unieke aspect van de plaat. Wat moet dit wezen, een priegelige luistertechno-plaat voor hippies? De gastvocalen van Animal Collective‘s Noah Lennox mengen zich in “Stick To My Side” in elk geval moeiteloos met deze klanken. Misschien dat de man er nog wat van kan opsteken, want Pantha Du Prince’s beats zijn superieur aan de zompigheid van Merriweather Post Pavilion. Na het wonderlijke begin verharden de klanken zich richting dansvloer, tot de synthesizers in “Behind The Stars” zelfs nog even gaan scheuren. Maar het is de laatste klap die mij definitief overtuigt. Het slotdrieluik is pastorale techno op zijn best. “Welt Am Draht” rinkelt zeven minuten in een sublieme beat, terwijl shoegazerig gerafelde akkoorden kalmpjes af en aan rollen. “Im Bann” houdt die sfeer vast in pure frutselambient uit de school van Fennesz en Klangwart. “Es Schneit” besluit het album op een hoogtepunt. Het is de verbeelding van het berglandschap met kerkje op het hoesje. Zalvende melodieën, een diepe baslijn en, komt ie weer, oneindig klingelende belletjes. Als een kudde onrustige koeien in een weide tijdens de magische stilte en het onaardse licht van een zonsverduistering. Dat het sneeuwt heb ik niet gezien, ik had mijn ogen dicht van plezier en mijn hand op de tracklist.

mij=Rough Trade