In 1981 nam Rick Springfield een rol aan in de soap General Hospital, in de veronderstelling dat zijn vijfde album net zoveel zou doen als de voorgaande: weinig tot niets. Maar de single “Jessie’s Girl” werd een nummer 1-hit in de Verenigde Staten en Springfield was plotseling een rockster. Sindsdien was hij rockster én acteur, beide met wisselend succes. Muzikaal was het wel enorm jaren tachtig poprock, met alle lelijke productionele kenmerken van dien. In 2008 was Venus In Overdrive ineens weer een succesvol album en Frontiers besloot het album, met extra livesongs, ook in Europa uit te brengen. Het is typisch Amerikaanse poprock, maar ik snap best waarom dit album wel weer een succes was. Het mag dan niets-aan-de-handmuziek zijn, de songs deugen gewoon en qua productie is het misschien geen 2010, maar toch ruim deze eeuw. Alleen de rockreggae “Celebrate Youth” is nog erg vorige week dinsdag. Als er dan ook nog een paar uitschieters opstaan in de vorm van het titelnummer, “Victoria’s Secret” en “Mr. PC”, nummers die je de eerste keer al mee loopt te zingen, dan kun je alleen maar concluderen dat Springfield het nog steeds niet verleerd is. “God Blinked (Swing It Sister)” is bovendien niet zozeer een poprocksong, als wel een akelig swingende rhythm and blues. Catchy songs in niet te brave uitvoeringen maken dit een heerlijke plaat voor zonnige lentedagen. Nu nog lente, graag.
Een heel ander verhaal is From The Vault, een album met zijn maatje Jeff Silverman. Het komt uit de kluizen zoals de titel zegt – of vanonder het stof, zoals ik zelf vermoed -, en het lijkt erop dat het voornamelijk inhoud uit de jaren tachtig is. Met de vreselijke productie van die tijd, dus noisegates op de drums en bakken met echo op alles. Je moet wel een enorme fan van dat tijdperk zijn wil je dat nog trekken. De pure fan is een verzamelaar en zal zich niets van deze recensie aantrekken, maar anderen kunnen hun geld beter uitgeven aan Venus In Overdrive.
mij=Frontiers / Rough Trade