Sade – Soldier Of Love

Ik nam dan wel Hunter Complex mee in de auto op weg naar mijn jaren-80-feestje, maar eigenlijk had ik net zo goed de nieuwe Sade mee kunnen nemen. Er is op Soldier op Love wel het een en ander veranderd ten opzichte van haar debuutalbum Diamond Life uit 1984, maar wereldschokkend zijn deze verschillen niet. Natuurlijk is het geluid iets gemoderniseerd en Sade laat zich niet vastpinnen op de zwoele slaapkameropgeilers van weleer. Gelukkig maar zou ik bijna zeggen. Dat valt gelijk in het eerste nummer “The Moon And The Sky” al op als de sierlijke openingsscène afgelopen is en een strakke moderne beat en synths zich voegen bij haar zang. Toch bewoog Sade zich nog niet eerder zo richting trip-hop als in het donkere “Soldiers Of Love”, dat nadrukkelijk aan Massive Attack doet denken. Maar de basis van Sade’s muziek is natuurlijk voor alles haar stem. Die is dik vijfentwintig jaar na dat debuutalbum nog voor geen millimeter aan slijtage onderhevig. En dat hoor je toch niet vaak. Haar soulvolle stem is nog steeds uit duizenden herkenbaar en na al die jaren nog steeds ongelofelijk ‘cool and collected’. Daardoor kan ze zich her en der ook makkelijk de wat modernere jas aan laten meten. Maar als ze zich bijvoorbeeld in “Morning Bird” sober laat begeleiden door piano, drums en strijkers, dan klinkt Sade Adu toch nog beter op haar plek. Al is het heerlijk meedeinen op bijvoorbeeld “Skin”. Soldier Of Love is dan ook geen wereldschokkend album geworden waarvan je steil achterover slaat, maar is een sterk teken van leven van een van de prettigst in het gehoor liggende vrouwenstemmen die ik ken.

mij=Sony