The Netherlands, uit Nijmegen, zijn vooral niet wat wij denken dat ze zijn. Maar ze zijn ook alles tegelijk. In de biografie valt te lezen: ‘We don’t have a face. The Netherlands are not. We are art pop, dub reggae, psychedelica, electro. But then again, we are not.’ Een dapper statement, vooral in een tijd waarin de muziekliefhebber zich verscheurd weet tussen een overweldigend aanbod en beperkte tijd. Maar, dat is slechts een luxeprobleem. Het neemt niet weg dat het prijzenswaardig is van The Netherlands om zich niet in een hokje te willen opsluiten. Op We Are Not valt voldoende moois te ontdekken. Daarvoor zul je echter wel bereid moeten zijn elk nummer met open vizier tegemoet te treden. Want hoe mooi de plaat bij vlagen ook is, er valt geen lijn in te ontdekken. Opener “On A Breeze” is een vakkundig potje bronstige indiepop. Voordat je daar goed en wel aan gewend bent, beweegt The Netherlands zich richting elektronische danspop (“The Charm”), en uitgeklede soundscapes (“Dia”). Dan volgen drie lieve indiepopliedjes waarin de electro soepel kabbelt op de achtergrond. Op de laatste nummers zet The Netherlands er weer een tandje bij. Ze wil zich niet laten vangen in een stijl of hokje. Daar kun je voor kiezen, maar het vergroot het luisterplezier van We Are Not niet. Waarom niet bij elke stijl een volledige plaat gemaakt? De bij vlagen prachtige liedjes maken mij daar benieuwd naar. Nu hoor ik slechts aanzetjes van iets dat, langer volgehouden, indrukwekkender was geweest.
mij=Laterax