Zo lijkt Mew ineens heel invloedrijk in Scandinavië. Luisterde ik een tijdje terug al naar de avant-garde variant die Oh No Ono heet, deze week was Boy Omega aan de beurt. Een eenmansproject uit Göteborg, dat de meer elektronische en ook wat knulligere versie van eerstgenoemde band is. En net als Oh No Ono heeft hij in “No Light In The Lantern” ook een stukje sereen meerstemmig gezang in de aanbieding. Maar nog even terug naar het begin van The Ghost That Broke In Half, want het grappig getitelde “Black Metal Fairies” is de leukste album-opener die ik dit jaar hoorde. Ooit willen weten hoe Elliott Smith zou klinken als hij door pakweg Hot Chip was geproduceerd? Dit is je kans. Leuk arrangement ook, met op een paar strategisch geplaatste momenten wat noisy prikkeldraad om mij bij de les te houden. “Black Metal Fairies” vloeit naadloos over in “Follow The Herd” een liedje dat op Dear John van Loney Dear had gepast. ‘Famous last words: Love’ zingt Boy Omega op bijna larmoyante toon. Een tikkeltje fout, maar wel lekker en daar mag best een applausje tegenover staan, zoals dat dan ook letterlijk gebeurt. Een beetje een emokid is de jongen wel, in de episch-bombastische afsluiter “To Let Go” verwacht ik elk moment een ‘woohoohoo’-refrein zoals 30 Seconds To Mars uit den treure herhaalde op hun jongste album. Boy Omega is op zijn best en oorspronkelijkst in het melancholische middengedeelte van het album waar hij in een reeks rustigere nummers dromerig peinst. ‘The truth can be adjusted’.
mij=Sonic