Met zijn tweede cd Roll With You verraste de Eli ‘Paperboy’ Reed niet alleen mij, maar vriend en vijand. Ik verbaasde me erover dat achter zijn sound een heel normale blanke gitarist verstopt ging. Ik verwachtte eerlijk gezegd eerder de kleinzoon van James Brown, maar wel eentje die ook nog goed gitaar kan spelen. Reeds nieuwe cd Come And Get It versterkt dit alleen nog maar verder. De manier waarop hij het koperwerk van zijn begeleiders laat schetteren en gebruik maakt van heerlijke achtergrondkoortjes in zijn retrosoul had ‘em nog niet eens zo lang geleden geknipt gemaakt voor een label als Motown of Stax. Hij doet dit overigens (en gelukkig) voorbeeldig. Het ontaardt nergens in een kitscherige hommageshow. Het enige nadeel dat er hooguit aan zijn songs kleeft, is dat de verrassing erin ver te zoeken is. Maar de overtuiging waarmee een song als “Name Calling” gebracht wordt, is zo vol puur enthousiasme en met zo’n hoge meezingfactor dat alle mogelijke kritiek die je daar eventueel op zou kunnen hebben al snel als sneeuw voor de zon verdwijnt. Neem bijvoorbeeld titelsong “Come And Get It”; zo’n pure Motown-song heb ik in ieder geval in tijden niet gehoord behalve dan op een verzamelaar van ouwe meuk. Geinig is ook dat Reed in ziet dat je een plaat niet dood moet laten bloeden, maar gerust in het afsluitende nummer nog even al remmen los mag laten. “Explosion” giert op duizelingwekkende snelheid in krap drie minuten plankgas door, waarbij diepe klanken van de saxofonen dienen als de stevige basis die er voor zorgen dat je als luisteraar nog meer een rollercoasterride gevoel krijgt. Na afloop zeur je je als een verwend kind gelijk of je nog een keer mag.
mij=Capitol / EMI