Frank Turner

‘Ik zie mijzelf liefst als een werkende muzikant’
Er zijn mensen wiens hart bij het horen van de term ‘folk-punk’ sneller gaat kloppen. Ik ben niet een van deze mensen, maar toch: de muziek van Frank Turner, die “officieel” het predicaat folk-punk draagt, doet wel iets met mij. Is er wellicht een verkeerd etiket op zijn cd’s geplakt, of is hier meer aan de hand?
Frank Turner is net met zijn soundcheck begonnen als ik hem opzoek. En ondanks het feit dat deze tour gepresenteerd wordt als ‘Frank Turner solo’, staat er een vijfkoppige band op het podium.
Turner, lachend: ‘Solo moet je meer zien als ‘niet meer met mijn vorige band’ (Million Dead). Ik had helemaal genoeg van het gedoe binnen die band en moest even tot mijzelf komen. Vooral daar waar het ging om het optreden, want bij de opnames van de cd’s zijn altijd andere artiesten betrokken geweest. Maar nu speel ik dus ook live weer met een band. En dat is ook vanaf het begin de bedoeling geweest. Solo spelen is weliswaar intenser, omdat je er echt alleen voor staat, maar je bent muzikaal een stuk beperkter. Ik hou wel van de mogelijkheden die een band je muzikaal biedt. Je hebt de beschikking over een veel groter palet aan geluiden en stemmingen.’

mij=Interview: Okkie. Foto's: Klaas
Muziek die dus het label 'folk-punk' krijgt opgeplakt. Kun je daar mee leven?
Turner: 'Ik ben opgegroeid met punk en speel voor de mensen dus ja… Maar ik zou het nog eerder rock&roll noemen. Wat ik met muziek doe is immers niet veel anders dan wat er de laatste vijftig jaar is gedaan: drie tot vier minuten lang durende liedjes maken met gebruik van gitaar, drums bas en keyboard. Ik zou zelfs willen zeggen: ouderwetse rock en roll. Ik zie mezelf namelijk meer als een entertainer dan als een artiest. Mensen hebben geld betaald voor een kaartje en het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ze een goede tijd hebben. En misschien dat over vijftig jaar iemand daarvan zegt dat het kunst is. Want kunst gaat tenslotte over het omgaan met jezelf, met het 'mens zijn'. En één van de manieren om hiermee om te gaan is ervoor te zorgen dat je plezier hebt, waar ik dan om de hoek kom kijken. Maar ik vind het altijd vrij pretentieus jezelf 'artiest' te noemen. Ik denk dan vooral aan mensen die het erg moeilijk met zichzelf hebben en te lang in bed liggen.'
Misschien is dat ook wel wat ik in Turner's muziek meen te horen, en wat het uit tilt boven de gemiddelde folk-punk. Kijkend naar de foto's op zijn website en MySpace zie ik een entertainer die op de een of andere manier troost lijkt te bieden aan een publiek dat vol overgave met hem meezingt. Als een troubadour in de middeleeuwen die verlichting brengt in het zware leven van alledag.
Turner: 'Hmm, leuke gedachte. Ja. Er zullen artiesten zijn die beledigd raken van zo'n vergelijking, maar ik vind het iets nobelers hebben dan de artiest die onbereikbaar op het podium staat. Ik ben qua achtergrond absoluut niet 'working class', maar ik zie mezelf wel graag als een werkende muzikant.'

En ook nog steeds als een punker?
Turner: 'Punk is als het katholicisme: heb je er in je jeugd eenmaal mee te maken gehad, dan laat het je nooit meer los. Aan de ene kant kun je het zien als iets voor boze blanke jongens, waarvan ik denk: 'Who cares!' Aan de andere kant is het ook een ethos dat aan de basis staat van alles wat ik doe. Ik denk dan aan de energie en de onafhankelijkheid die met de punkgedachte gepaard gaan. Ik had mijn echte “punkmoment” met In Utero van Nirvana. Tot die tijd was ik meer iemand van bands als Judas Priest, wiens muziek ik ondanks de aangeschafte boeken met akkoordenschema's niet op mijn goedkope gitaar kon naspelen. En toen hoorde ik dus In Utero en dacht: 'Wow, dit klinkt als mijn band. Dit kan ik ook!'. Ken je de band Against Me? Nee? Ze hebben een nummer dat “New Wave” heet en dit gevoel heel goed weergeeft: 'Don't wait for someone else to make the music you want to hear.' Maar aan de andere kant: soms zit ik op een of ander punkforum, waar een stelletje hypergeopinieerde, in de kelder van hun middle-class-ouders wonende punkers mij zit te vertellen wat wel en niet punk is en dan denk ik: 'Rot toch op met die punk!' Dat is het prettige van ouder worden, dat je dit soort dingen niet meer zo belangrijk vindt. Niet zozeer omdat je niet langer over dingen druk zou kunnen maken, maar omdat je zelfverzekerder wordt.'
Zijn het ook dit soort dingen waar je teksten over gaan?
Turner: 'Ja. Veel teksten gaan over ouder worden. Ik ben pas 28, dus veel mensen zullen zeggen: 'Belachelijk, waar heb je het over!' Maar het komt ook omdat ik voor mijn gevoel zo ontzettend veel van mijzelf in Million Dead heb gestopt, dat toen die band uit elkaar viel ik echt dacht: 'Dit was mijn jeugd, nu begint de volgende fase in mijn leven.'
Maar om dan meteen te zingen 'My time is running out', zoals je in het nummer “The Road” doet….
Turner: 'Mijn grootste motivatie om de afgelopen vijf jaar zo ontzettend veel te toeren is inderdaad het gevoel dat ik niet zoveel tijd meer heb. Straks heb ik er misschien geen zin meer in, wordt het te zwaar of willen de mensen me domweg niet meer horen spelen. Dus zolang dit nog wel het geval is ga ik er ook helemaal voor.'

Ik neem wel aan dat een en ander dit keer met meer comfort gepaard gaat dan ten tijde van Million Dead.
Turner: 'Ja, ik ben nu een stuk succesvoller. Met Million Dead deden we het echt op de punkmanier. Ik wil niet zeggen dat ik het mis -tenzij ik een emotionele dronk heb dan- maar ik ben wel blij dat ik het heb meegemaakt. Net zoals ik overigens blij ben dat ik die gestoorde dingen die we toen deden nu niet meer hoef te doen.'
En wat ben je wel van plan nog te gaan doen?
Turner: 'Nieuwe liedjes schrijven. En binnenkort naar China. Ik moest bij de Peoples Party of China een verzoek indienen om het land binnen te mogen. Het communistische systeem -of eigenlijk is het gewoon een totalitair kapitalistisch systeem- is iets dat helemaal niet strookt met mijn libertarische levensvisie. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Wat dat betreft was het toeren in Rusland ook heel bijzonder. Russische politiek is sindsdien een beetje mijn stokpaardje geworden. Het is daar momenteel net Duitsland in 1936! Maar als Engelsman heb ik nu niet zoveel in Rusland te zoeken. De verhoudingen tussen deze landen zijn sinds de moord op… God hoe heet die man nu ook el weer… Hij werd zo'n vier jaar geleden in Engeland vermoord.' (Naar een bandlid: 'Google eens even op 'bombing Russia'). Lachend: 'Dat zal ergens wel weer een alarmbel doen rinkelen.' Litvinenko, komt het antwoord al snel. 'Juist, Litvenenko. Door dit soort dingen overweeg ik wel eens weer wat meer aan politiek te gaan doen. Maar een protestzanger wil ik absoluut niet worden. Billy Bragg bijvoorbeeld is een fantastisch muzikant, een fantastisch liedjesschrijver ook, maar de mensen luisteren niet naar zijn muziek. Mensen zijn wel of niet fan omdat ze het wel of niet met zijn politieke ideeën eens zijn. In die val wil ik niet trappen. Hoewel ik me indirect wel een beetje met politiek bezig hou momenteel. Ik wil een plaat maken met vierhonderd jaar oude Engelse liedjes. Nu de Welsh en de Schotten zich meer van hun nationaliteit bewust worden lijkt het of ook de Engelsen zich opeens meer gaan interesseren voor hun cultuur. Wij hebben ons nooit ergens tegen af hoeven te zetten dus moeten we onszelf een beetje opnieuw uitvinden. Iets waar ik dus met het uitbrengen van deze liedjes een beetje aan bij wil dragen. Want hoe langer ik van huis ben, hoe Engelser ik me begin te voelen.'