John Grant – Queen of Denmark

Het leven komt niet altijd in een fraai pakketje met een grote strik erom. Soms moet je door de zure appel heenbijten. John Grant kreeg echter een hele mand vol in zijn handen gedrukt, waarvan de helft ook nog eens rot bleek te zijn. Het toeval wilde dat ik hem destijds belde voor een interview. Ik kreeg een geslagen man aan de lijn die het helemaal had gehad met de muziek. Zijn band The Czars, waarmee hij een aantal prachtige, muzikaal zeer diverse albums had opgenomen, bleek uit elkaar te zijn geklapt. Hij had Denver – waar ze wel van Jezus houden, maar niet van homo’s zoals John – verruild voor het ruimdenkende New York. Daar probeerde hij als kelner rond te komen. Iets wat niet echt wilde lukken. John zocht vervolgens naar troost. Onder andere in steeds sneller leeg rakende whiskey-flessen. Zelfs de dood lonkte naar hem. Heel af en toe trad hij nog op en kwam daarbij gelukkig de band Midlake tegen. Met hun hulp nam hij zijn indrukwekkende solodebuut Queen of Denmark op. Het cliché dat een flinke bak ellende veel moois kan opleveren, is hier absoluut van toepassing. Het resultaat is een verzameling ‘seventies classic’ aandoende nummers, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Johns o zo fraaie bariton-stem. Bijtend, zwartgeblakend sarcasme wisselt zich af met zelfreflectie vol onderkoelde woede, angst, verdriet en hunkering naar liefde. Geen lichte kost dus, hoewel het nergens topzwaar wordt. En zo kan het gebeuren dat dit album het laatste werk The Courage of Others van helpers Midlake zelfs overtreft. Ik was allang blij dat John Grant alsnog nieuwe muziek heeft gemaakt, maar een wereldplaat als deze overtreft zelfs mijn hoogste verwachtingen.

mij=Bella Union / V2