Na me vanaf mijn twaalfde een paar jaar vooral met de Playstation te hebben beziggehouden wakkerde de Amerikaanse site Garageband.com in 1999 de interesse in muziek weer aan. Een van de eerste bands die ik daar tegenkwam was Dirty Laundry Bucket, ook wel DL Bucket genoemd. Een indiepopbandje uit Rotterdam dat het toen indrukwekkend goed deed in de charts van de site. Ik hing zelfs nog een tijdje rond op het forum van Jorg, Ties & co. De groep was geen lang leven beschoren, maar er vloeide wel een label/collectief uit voort. Laterax bestaat inmiddels alweer bijna tien jaar en heeft al die tijd met liefde en doorzettingsvermogen cd’s uitgebracht en concerten georganiseerd. Hulde! Maar dan belandt deze door hun verzorgde release van Koko Cohen op mijn bordje. En ik zal er niet langer omheen draaien. Bozophobia is de enige cd die ik voor File Under heb beluisterd die ik nauwelijks uit heb kunnen zitten en ik heb toch genoeg avant-garde releases besproken. Na een eerdere poging, alweer maanden terug, wist ik niet hoe ik snel ik de cd weer onderaan de stapel moest schuiven. Deze zelfbenoemde ‘Kokocore’ vol ratelende glitches, scheurende orgelklanken, overstuurde hi-hats en een verdwaalde gabberbeat is echt onwaarschijnlijk slecht. Nagenoeg alle melodieën klinken alsof er in de software met wat willekeurige muisklikken in ‘t rond is gekliederd. Of is de kat van de inlay soms op de Moog losgelaten? In een nummer dat “Beertje” heet loopt een ballon leeg. Moet ik nog meer zeggen.
mij=Laterax
Ratelende glitches, scheurende orgelklanken, overstuurde hi-hats en een verdwaalde gabberbeat: heerlijk! Ik ga hem snel beluisteren.
report back hier met uw bevindingen, ik ben benieuwd 🙂
tot de aardige momentjes behoorden een maf Joods MIDI-dansje en ergens net na die leeggelopen ballon een vocoder+middeleeuws strijkje.
ik heb koko eens live gezien en hoewel inderdaad waanzinnig raar was het ook erg lekker. een soort rivella dus. 😉