Na een aantal (nogal nodige) dubbele espresso’s in De Balie zakken ondergetekende, Dennis en een vriendin af naar Paradiso voor wat vast wederom een roerig London Calling gaat worden. Het eerste wat me opvalt nadat ik m’n perssticker opplak is dat LoneLady zich afgemeld heeft met een keelontsteking….jammer! Helaas is er ook geen vervanger, maar wordt er creatief geschoven in het programma om een en ander op te vullen.
Mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
We gaan gelijk van start met Doll & the Kicks, naar mijn mening een energieke opening in een volgestopte kleine zaal. Vooral in de eerste nummers van het optredentje is het leuk vertoeven, maar het zwakt daarna wat af met het pretpoppy gebeuren. Doll is een prettige frontvrouw, die ik later in de dag bij verscheidene optredens tegen ga komen, en hoewel de wolk indiemeisjes voor mij zo te horen het vooral niet eens is met de kledingkeuze van de zangeres, kennen ze wel nagenoeg al haar teksten en bleren deze dan ook goed mee. Er moet wel nog even een shameless plug uit dat Doll & the Kicks nog unsigned zijn. Voor medio september staat er een singletje in de planning.
Vlug naar beneden voor Erland and the Carnival nu. Deze zijn al op snelheid als ik me de volle grote zaal in weet te storten, en ik hoor meteen parallellen met bands als Broken Records en zelfs Editors. Helaas kunnen die invloeden me niet dragen en wil ik vooral weer naar boven. Jammer voor vriend Erland delen meer mensen die mening en tegen de tijd dat de band echt is warmgedraaid, valt de drukte beneden in de grote zaal mee.
Ik ben ondertussen bij Villagers, wat een programmeerkeuze is in verband met zaken van een vulkanische aard, maar wat een keuze! “Geweldige stem”, fluistert de dame naast mij in mijn oor en ze hoort het niet verkeerd. De band valt in de new-folk indie-niche, maar van gebruikelijke attributen als een mandoline of viool ontbreekt elk spoor. Na een wat mij betreft -ik ken de band verder niet- geweldige vertolking van het nummer “Becoming a Jackal”, worden door verscheidene mensen uit de zaal nummers bij naam aangevraagd. Dit levert een gespeeld achterdochtig “how'd you guys know this stuff?” vanaf het podium op. Villagers is top en wat mij betreft gelijk het beste van de vrijdag.
Darwin Deez zit op zijn gemak met wat fans te praten als ik beneden aankom, op tijd zoals in de voorbeschouwing beloofd. Villagers is boven nog bezig, zoals getoond op het grote scherm en wordt met professionele nieuwsgierigheid gadegeslagen door Deez en band. Na een korte intro met een bijbehorende half-gekunsteld dansje gaat Deez over tot de orde van de dag: de grote zaal laten springen met zijn electropop. Alles wat hij heeft komt in rap tempo voorbij, nu en dan onderbroken door een dansroutine of aan elkaar gemixt muziekgeweld dat zelfs The Simpsons niet onberoerd laat. Deez staat met drie mannen en een vrouw op het podium en de onderlinge energie is goed zichtbaar. Waarom zou je geen leuk feestje bouwen, lijkt Darwin Deez te zeggen, het leven is al ingewikkeld genoeg!
De kleine zaal is zó propvol als ik weer boven ben, dat ik mijn poging om Balthazar te gaan kijken maar opgeef en met mijn metgezelle lekker op het balkon ga zitten. Ik ben altijd blij dat Paradiso op het scherm in de grote zaal live-videobeelden van de kleine laat zien, want de capaciteit is nu eenmaal eindig en Darwin Deez was te grappig om vroegtijdig al weg te gaan. Het kijkt lekker weg, zo die grote zaal in, en onze Belgische vrienden rocken er flink op los. Volgens mijn fotograferende collega, die wél aanwezig was, is Balthazar een van de meest vernieuwende bands uit Vlaanderen van dit moment die op een bijna on-Belgische manier de zuiderburen-sound weet te vertolken.
Ik blijf op het balkon om op mijn gemak van Stornoway te kunnen genieten. Het intens folky geluid roept herinneringen op aan een vakantie van me in Ierland, hoewel deze muzikanten toch echt uit Oxford komen. Dit zijn échte mensen, die met échte instrumenten échte muziek maken. Ik verbaas me ook over het vermogen van Brian de zanger die, als hij het publiek toespreekt nauwelijks uit zijn woorden lijkt te komen, maar toch zo mooi weet te zingen. Stornoway speelt niet in volledige bezetting in verband met examens en andere stoorzenders, zo wordt verontschuldigend de zaal in gemompeld, maar er zijn wel vervangers aanwezig.
Dankzij mijn strategische keuze om het voorgaande op het balkon te kijken zijn we weer ruim op tijd binnen voor Cosmo Jarvis. Deze man had m'n respect gewonnen toen ik via de radio gehoord had dat hij en zijn band alle vulkanische ellende omzeild hadden, letterlijk, door met de boot te komen. Goed, het is een makkelijk stapje, maar voor flexibiliteit had hij al een plus. De band heeft niet alleen geen last van programmawijzigingen, maar kan zo zelfs twee keer optreden. Cosmo neemt het er allemaal bij. De band begint sterk met een moderne twist op de bekende folky-indie mix, en in de kleine zaal wordt flink gedanst. Jammer genoeg gaat het optreden na de start nogal op zijn plaat, en zelfs Cosmo's stoute nautische avonturen kunnen het niet meer redden.
Je begrijpt dat ik op tijd ben voor Detroit Social Club die omgeven door een geweldige lichtshow de grote zaal gaan laten schudden. Frontman David heeft binnen het eerste nummer al behoorlijk wat bekeerlingen gewonnen onder het toegestroomde publiek. Gedurende het optreden worden dit er alleen maar meer en meer, tot er zowaar gemosht wordt voor het podium. Reden tot groot feest zou je denken, maar toch kan het me niet helemaal meevoeren. De band, zes man sterk, speelt goed maar ik vind de zanger een beetje overdreven eigenlijk. Als 'ie nou het publiek was ingedoken was er wat respect teruggekomen.
Mijn iets gedempte gemoedstoestand neem ik mee naar Egyptian Hip Hop, en de met veel haar uitgeruste jongens zijn live een stuk leuker dan op plaat, waar het aanbod wat meer geproduceerd is. Tot mijn vermaak moet de dame die hier met mij is zich hardop afvragen hoe het toch zit met dat haar, terwijl haar eigen kapsel zo mogelijk nog extremer is dan dat van de kids uit de Manchester-scene die bijna van het podium afspatten. Deze behoorlijk jonge band heeft er zo te zien niet echt veel zin in, hoewel het geluid anders doet vermoeden en vol energie alle hoeken van de kleine zaal opzoekt. Toch heb ik er na twee nummers geen trek meer in. Tijd voor een biertje.
Deze move brengt me tot het laatste optreden van deze dag, Tubelord, wederom een anti-vulkaan-maatregel, en de band vertelt zelf al dat ze eerder deze dag uit Parijs zijn komen rijden. Respect, want het is ondertussen aardig na twaalven! Terwijl ik in mijn achterhoofd nog een aantekening maak dat Engelse mensen geen “Engelse” grapjes moeten vertellen aan Nederlanders, rockt Tubelord de kleine zaal in met een tempo-wisselende bass-dreunende explosie. Deze mensen zijn alles wat de voorgaande band wil zijn, en laten het nog makkelijk lijken ook. Een waardige afsluiter voor dag 1, London Calling.
Yay: Villagers, Tubelord
Nay: Detroit Social Club, Egyptian Hip Hop