London Calling 2010 – Vooraf

Eindelijk was het moment daar dat FileUnderaar Dennis en ik in staat waren om onze agenda’s, levens en overige toestanden zo ver synchroon te krijgen dat we lang genoeg met z’n tweeën op één plaats zouden zijn dat het er echt op leek dat er een……London Calling-voorjaarseditie-voorbeschouwing voor elkaar kon komen! (aargh dat was pijnlijk zeg).

Over pijnlijke dingen gesproken. Als ik even terugdenk aan mijn verslag van de 2009-editie, kan ik er niet omheen mezelf ongelooflijk uit te foeteren omdat ik toen The XX heb overgeslagen! Stom, stom, stom! Ondertussen is het (nu) drietal wel degelijk gepromoveerd naar mijn lijst van leuke bandjes en gezien de File Under-jaarlijst 2009 zijn de beter (dan ik) oplettende FU-schrijvers me al lang voorgegaan.

mij=Door: Andrew
Geholpen door het feit dat ik tegenwoordig nogal wat radio luister, kan ik niet meer me vastklampen aan mijn principes om steevast compleet onvoorbereid muziekfestivals te bezoeken: ik wéét nu dat er vreselijk leuke artiesten naar London Calling gaan, ik weet hoe ze heten en ik ken zelfs ondertussen van een aantal al tracks. Gelukkig komen er zo veel artiesten in de naar twee dagen gekrompen London Calling van voorjaar 2010, dat ik ondanks de extensieve airplay van bepaalde zenders hopelijk toch een aantal prettige verrassingen zal meemaken.
Waar ga je mij op 23 en 24 april dit jaar, met notitieblokje in de aanslag, tegenkomen?
Op de eerste dag is dat zeker bij Darwin Deez. Met zijn ietwat eclectische verschijning en ontembare danslust denk ik zelfs dat ik vroeg in de zaal moet zijn, omdat er anders een metershoge duin aan jonge indiemeisjes voor het podium zal krioelen waardoor ik slechts op m'n oren kan afgaan, haha! Deez maakt electropopmuziek met een bijna low-tech aanpak. Simpel maar ongelooflijk catchy. Zijn (ditto) clipjes op de bekende sites zijn ook zeker de moeite! Holly Miranda ben ik ook bij, hoewel ik nu al een kleine vrees koester dat de gemiddelde London Calling-bezoeker het misschien niet gaat waarderen. Holly Miranda maakt echter mooie muziek en is een leuk meisje. Echt iets voor Storm trouwens. Haar covers, Lauren Hill, Jeff Buckley amongst others, zijn ook zeker niet te versmaden, hierin hoor je ook een puurdere Holly in mijn bescheiden mening, dan in haar eigen werk.

Verder valt mijn oog in de selectie van dag 1 op LoneLady, Detroit Social Club, Egyptian Hip Hop en THITH oftewel The Hundred In The Hands, waarvan ik in omgekeerde volgorde kan zeggen dat THITH ook makkelijk 20+ jaar geleden had kunnen spelen in de donkere nachttempels waar ik mijn eerste voorzichtige stapjes deed. Dub-invloeden en duistere thema's zou de ik van toen, evenals de ik van nu, uitermate prettig kunnen vinden. Egyptian Hip-Hop is voor mij meer een uitprobeersel, terwijl mijn fotograferende vriend reeds overtuigd is. Ik ben slechts onder de indruk van Wild Human Child, waarvan ik denk dat mogelijk is dat de zaal best nog eens in beweging zou kunnen komen. De rest van het aanbod is me net iets te langzaam! Detroit Social Club komt weer uit de UK en niet uit de US (hoewel er best veel Amerikanen zijn vertegenwoordigd op London Calling!) en zal naar mijn verwachting sterk en licht bombastisch de zaal in knallen. Je hoort folky invloeden in de guitar drone, en ik wil het live-geweld wel meemaken! LoneLady sluit mijn omgekeerde selectie van dag één af. Mijn immer vergelijkende fantasie ziet in LoneLady iets van Foals, mochten die Róisín Murphy als zangeres hebben ingeschakeld. LoneLady is stoer, want ze besloot om het in haar eentje te doen, en timmert al best lang aan de weg, met het eerste dat ik er over lees een verschijning op SXSW een paar jaartjes terug.
Dag 2 zal wat mij betreft pas echt beginnen met Chapel Club. Dit vijftal maakt gitaarpop met een duister zweempje en vooral het dwingende van de gitaar en strakke baslijn spreekt me aan na het beluisteren van een paar tracks. Of dat met de zang ook zo is, daar ben ik nog niet over uit. Op de bekende bronnen staat dat de band liever gekenschetst wordt met gebeurtenissen, ervaringen of sentimenten die in hun liedjes naar voren komen, maar om het mezelf nog makkelijk te maken denk ik dat als Editors niet op de electro-toer waren gegaan hun volgende album nog wel eens in de richting van Chapel Club had kunnen klinken. Hierna ben ik van plan vreselijk te gaan kijken en vooral luisteren bij Esben and the Witch. Ik hou wel van atmosfeer en de stem van het meisje bekoort mij. Enige vrees is wederom dat het wat te duister en traag wordt, want ik vind dat het op London Calling wel een feestje moet blijven.

Gelukkig is de programmering op dag 2 zo, dat ik gelijk door kan naar Hudson Mohawke, die zo'n beetje het tegenovergestelde is van vriendje Esben en zijn heksje. Mohawke produceert elektronisch geweld alsof zijn laptop in een draaitafel-set is omgetoverd. Ik denk aan Diplo zonder Zuid-Amerikaanse invloeden, wat me herinnert dat ik weer eens wat anders dan Decent Work for Decent Pay van hem moet opzetten. Hudson, in het echte leven bekend als Ross Birchard, is getekend door Warp Records, iets dat hem niet geheel on-noemenswaardige collega's oplevert, waarvan we bijvoorbeeld op dag 1 al The Hundred In The Hands en LoneLady voorbij zagen komen.
Hierna naar We Have Band, die ik vooral briljant vind vanwege de videoclips die op het internet te zien zijn. Ik heb bij deze band nog wel wat extra muzikale overtuiging nodig, want waar ik in het initiële filter een vinkje achter leuk zette ben ik met het daadwerkelijk schrijven van deze voorbeschouwing iets minder enthousiast.

Het volgende vinkje staat bij Errors die, omdat ik het toch net over labels had, getekend zijn door niemand minder dan Mogwai voor hun eigen Rock Action Records. Errors is al best lang aanwezig, en heeft onder andere behoorlijk flink getoerd als support voor Mogwai. Errors maakt electro…erm…post-electro als ik even fijn Wikipedia mag citeren – wat dat ook mag betekenen. Ik vind het wel lekker, dus ik ben er bij en ik hoop jullie ook allemaal en blijf dan gewoon in de kleine zaal -wel je oordopjes aandrukken- voor mijn laatste vinkje ASIWYFA, oftewel: And So I Watch You From Afar, waarvan ik in deze voorbeschouwing voorspel (we doen van alles vóór in een voorbeschouwing) dat deze Paradiso volledig met de grond gelijk gaan maken, ook al staan ze in de kleine zaal opgesteld. Ik noemde net Errors en Mogwai, maar ASIWYFA hakt hun eigen niche uit naast hun kompanen in die genre, waarvan ik het benoemen gemakshalve vermijd – en dus gelijk de discussie of een band van dit genre wel thuishoort op London Calling gelijk oversla. Goed, terwijl je staat te wachten zou je op het balkon even kunnen gaan kijken bij Fools Gold, wat zeker niet verkeerd is overigens, maar op tijd terug he!?!
Tot ziens op London Calling!
PS. Waarom staat Ou est le Swimming Pool niet op de lijst? Klapperrrrrr! Er staan nog programmahokjes leeg! 😉