Love Is All heeft met hun derde album Two Thousand And Ten Injuries maar een halve minuut nodig om mij blij te maken. Heel blij. De stuiterende punkpop van de openingstrack, “Bigger Bolder” heeft het helemaal. Een scherp staccato riffje met repeterend hobbeltje op een 8-bits orgeltje grijpt me bij de kladden en laat me niet meer los. En dan die meisjesstem van zangeres Josephine Olausson, scherp en knerpend als een krolse poes: hier is geen weg meer terug. En verdorie, dat gaat het hele album zo door. Elk van de twaalf nummers op dit album heeft zo’n hook met ultra-scherpe weerhaakjes. Slimme uitheemse ritmes, krassende postpunk-gitaren, ongegeneerde papadapapapa-koortjes zoals in de single “Kungen”: elk nummer is een feest en onweerstaanbaar sexy. Alsof Bow Bow Wow terug is en nu Love Is All heet. Net zo knap, maar dan slimmer, volwassener en met ietsje meer inhoud. Bigger en bolder, inderdaad. Deze Zweden halen dikke likken mosterd bij de Britse new wave, postpunk en rudegirls van vroeger, maar haken net zo makkelijk aan bij de Amerikaanse indie van modernere tijden: The Strokes, Vampire Weekend, Yeah Yeah Yeahs en Santigold. Mijn zomer is begonnen.
mij=Polyvinyl / Sonic