Mooi is dat. Nog voordat ik mijn linker oordopje in mijn oren heb kunnen doen heb ik al het eerste nummer (“Arty Farty Bullshit”) van Rene SGs derde studioplaat gemist. En voordat het tweede erin zit is het tweede nummer (“Fuck People”) ook al voorbij. Het mag duidelijk zijn, die titel Speedcola, die heeft Rene niet voor niets aan deze plaat gegeven. Als Peter Pan zichzelf mag betitelen als speedrock, dan kunnen we Rene SG met een gerust hart hyper speedrock noemen. Als een eekhoorn na drie flesje energiedrank raggen de drie zich in iets meer dan achttien minuten door evenzoveel tracks. Dat komt mooi uit, want zo heb je bijna geen tijd om je te storen aan de banale teksten. Nu denk je natuurlijk, dan zal dat Speedcola natuurlijk wel een flauw staaltje van een achttien in een dozijn liedjes zijn. Nou dat zal je nog tegen vallen. Rene SG bewijst namelijk wat al lang bekend was: ook in eenminutenliedjes kun je prima verrassend uit de hoek komen. Neem bijvoorbeeld de hommage aan Pantani (“Viva Pantani”) waarin geknutseld wordt met cartoongeluiden. Of “Party Hardy” dat opgebouwd lijkt uit een gitaarrif losjes gebaseerd op 2 Unlimiteds “No Limit” en Nirvana’s “Smells Like Teen Spirit” waarin plotsklaps een vette partybeat binnen komt denderen. En de manier waarop ze een bluesy knipoog aan het einde van “110 Speed Blues” erin weten te drukken is gaaf. Variatie genoeg dus. Bovendien weten ze zelfs met alleen de zinnetjes ‘So… What The Fuck’, ‘So Fucking What’ en ‘What The Hell’ nog wat tof smoezeligs te maken in het afsluitende nummer “What The Fuck”. En als je dat niet wilt horen, dan is dit gelijk de kristalheldere duidelijke boodschap aan je: So fucking what. Daar is geen speld tussen te krijgen.
mij=Langweiligkeit / Sonic