Het Darwin-jaar 2009 mag dan afgelopen zijn, er worden nog steeds uitgestorven diersoorten ontdekt. Of beter: herontdekt. Reissuelabels als Gear Fab gaan stug door met het opgraven en opnieuw onder de aandacht brengen van allerlei sinds lang van deze aardbodem verdwenen rockmonsters. Uit Philadelphia bijvoorbeeld, komt Rock Island. De versteende restanten van een diersoort die we dus eenvoudigweg rockdinosaurus zouden kunnen noemen. Maar dat is te kort door de bocht. Nu het heropgerichte Wolfmother deze zomer ongetwijfeld weer grote ogen gaat gooien op festivals en een Nederlandse band van min-twintigers – DeWolff – alom (terecht!) juichende kritieken krijgt, zou je het hoogstens kunnen hebben over één van de gemeenschappelijke voorouders van deze bands. Rock Island speelt een mengeling van blues, groovende psychedelica en proto-hardrock. Gear Fab biedt ons hier het titelloze debuutalbum uit 1970 van een band die in 1972 onder de naam Rain nog eenmaal opdook, om sindsdien in de vergetelheid te verdwijnen. Het orgel – Hammond en anderszins – speelt een hoofdrol, net als de gierende sologitaar van meestergitarist Mike Kennedy. De band had toekomst, al was het maar omdat ze zo slim waren om de nummers niet nodeloos op te rekken met ellenlange solo’s: slechts een enkele maal klokken ze boven de vier minuten. Overigens beheersten ze het trucje van de lange solo’s wel, getuige de drie bonustracks, alledrie getiteld “Blues”.
mij=Gear Fab / Clearspot