Soms gaan als vanzelf bij een naam van een band de associaties tekeer, zoals in dit geval bij Sven Hammond Soul. Ik vind een Hammond-orgel meer dan oké, maar Sven Hammond Soul klinkt wel heel fout. Als dit maar niet een soort van Klaus Wunderlich goes soul is, bedenk ik me. Dit blijkt mee te vallen, want waar ik de associatie leg tussen het orgel en onze Duitse vriend, had ik dit ook kunnen doen met de soul van Booker T. (en zijn MG’s). Zij waren de begeleidingsband van Otis Redding, en als er iemand soul had dan was hij dit wel. Sven Hammond Soul is echter ook geen Redding in de dop. Sterker nog, eigenlijk kent de band geen zanger (of zangeres). De instrumentele opener “Svoogaloo” heeft meer de blues dan soul en in het aansluitende “Spinning Out” mag Sherry Dyanne als gastvocaliste laten horen wat ze in huis heeft. Wie heeft het dan nog over Sabrina Starke? Ik niet, maar het blijft voor haar bij een nummer. Later mag Corrina Greyson nog wel twee nummers meedoen. Hier is ook niets mis mee. Op de rest van de cd zoeken Sven Figee en zijn drie bandleden hun weg met vooral eigen nummers op The Marmalade Sessions. Die gaan echter alle kanten op. In sommige nummers heb ik de indruk dat de band weet wat hij wil, maar op andere momenten is het ‘lekker jammen met elkaar’ (zoals op “Benny’s Blues” met Benjamin Herman) of is er uitgesponnen dub (“Svub Dub”) die ik vooral heel vervelend lang vind duren. Er is ook een rocknummer “Miss Troglodite” dat zo op het repertoire van Lenny Kravitz kan, maar totaal niet bij het geheel past. Ik heb de indruk dat de band teveel wil. De cd met een klein kwartier inkorten tot een 35 minuten door de zwakkere broeders eruit te halen en te werken aan een totale sfeer had wonderen gedaan. Ondanks wat minpunten blijft het Hammond-orgel een vet instrument en zitten er sterke nummers tussen.
mij=Marmalade / VG / Rough Trade